Flessenpost – een feuilleton van de Veense dominees

Twee keer per week schreven de Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs vanaf vorig jaar december aan een feuilleton die – met veel dank aan Aalt Guliker – telkens op dinsdag en vrijdag als flessenpost op deze site verscheen. Vandaag het slot van de serie die de titel ‘Op reis door een boek’ heeft meegekregen. Alle afleveringen zullen binnenkort gebundeld worden en als gratis e-book beschikbaar worden gesteld!

(slot) Jon én Silje én de hertogin zijn van het toneel, waar ons verhaal verteld werd door een onbekende verteller, verdwenen. Wat achter blijft is de vraag naar de juiste weg en de wens opnieuw te verdwalen tijdens de zoektocht naar ons boek. Deze informatie heb ik niet van mijzelf, maar uit betrouwbare bron, dat wil zeggen van iemand die geabonneerd is op de feuilleton ‘Op reis door een boek’. In de laatst verschenen aflevering worden deze dingen vermeld. 

Sinds die tijd zijn er vele dagen verstreken en is er van zowel Jon als van Silje als van de hertogin niets meer vernomen. Het lijkt erop dat ze op zoek zijn gegaan naar ons boek, precies zoals die wens nog werd geuit door de hertogin. Punt is natuurlijk dat alleen u, o hertog, de juiste weg weet. 

Mijn tip is daarom: Geef enkele detectives opdracht de detectives op te sporen, en verder, zolang het Zuidrijk zonder hertogin is, dat u het Noordrijk voor even ook een Zuidrijk laat zijn, zodat er voldoende wegen zullen zijn die uiteindelijk allemaal naar ons ene doel moeten leiden: dat u zich als hertog tezamen met de hertogin, en ook Jon en Silje, zich zult buigen over het boek ‘Op reis door een boek’. 

Dat u tezamen tegelijkertijd die titel tot u kunt nemen, en dat u tezamen in het boek kunt bladeren, dat u tezamen de ontdekking zult doen dat van het boek slechts de inleiding is geschreven, het is een groot, heel groot Woord vooraf. Want de eigenlijke geschiedenis is nu begonnen. Die geschiedenis is ingeluid, zo gezegd. Niet zomaar even, maar zo dat alles omschreven is wat gebeuren zou kunnen gaan. Wellicht neemt het verhaal gedurende de geschiedenis een andere wending, dat zou kunnen, maar ook dán is dat een wending die verband houdt met al het voorgaande en dus niet meer dan een lus in het verhaal zal zijn waardoor al het andere opnieuw wordt verkend, nieuw, o zeker, maar dan als nieuwe hoofdstukken die afhankelijk zijn van de vorige, omdat het verhaal als geheel, het boek dus, is samengesteld uit al die oude en nieuwe hoofdstukken. 

Ik hecht eraan te herhalen dat ik mijn informatie uit betrouwbare bron heb. U zult als hertog enigszins geschokt zijn. Om eerlijk te zijn ben ik zelf ook wel wat van slag. Eigenlijk heeft niemand maar dan ook niemand dit voorzien, ook mijn abonnee van de feuilleton niet, en hij verzekerde mij dat alle andere abonnees van de feuilleton die hij kent, dat die het ook niet hebben zien aankomen. Jon weg, Silje weg, hertogin weg. Over de hertogin is nog dit bekend dat zij ‘haar rug rechtte, haar kin in de lucht gooide en wegliep van haar schuilplaats’ (citaat feuilleton, zoals het mij is verteld – ik zou het voor de zekerheid moeten nalezen, want het is allemaal zo ongelofelijk: de hertogin heeft haar schuilplaats nooit eerder verlaten, voor zover daar in de kronieken iets over geschreven staat – we hebben haar zelfs nooit anders gekend dan zó, zij bestuurde heel het Zuidrijk zonder ooit maar zichtbaar te zijn, en dat zou natuurlijk ook niet anders kunnen, wanneer zij zich in de openbaarheid zou begeven zou niemand maar dan ook niemand haar herkennen als hertogin, ze zou zich volledig incognito onder de mensen begeven, ja op al hun levenswegen, op elk pad en op elk paadje en waar je ook maar een paadje kan bewandelen voor een ware ontmoeting van mens tot mens, waar je elkaar ook maar kunt kruisen, onverwacht of op afspraak). 

En ja, ik durf het bijna niet te aanvaarden, het zou werkelijk een nieuw tijdperk inluiden, maar misschien is dit inderdaad wel gebeurd: is de hertogin werkelijk incognito gegaan, en waar ook maar een lieve lezeres is diezelfde kan de hertogin zijn, en ja dat zou dan de uiterste consequentie zijn: waar dan ook maar een lieve lezer is, hij kan u zijn, o hertog, ook u zult voortaan incognito moeten gaan – maar ik kan me voorstellen, dat als de hertogin daartoe bereid is, u het ook zult zijn. 

Het zou betekenen dat de wereld een wereld wordt waarin van Noord tot Zuid, en uiteraard dan ook van Oost tot West, en Thuis best, boeken gelezen worden met uw en haar ogen. Dat alle boeken op hun ultieme waarde worden geschat, vanwege de woorden die erin staan, woorden die alle toch op zichzelf mooiste woorden zijn, woorden die verklanken wat ons bezighoudt, woorden die weergeven wat ons hart zeggen wil, we hebben er zelf woorden aan gegeven, aan dat wat we een ander willen laten weten, waarin we een ander willen laten delen, en zo geven de woorden zich dan opnieuw, in al die boeken, en het zou betekenen dat al die boeken bij elkaar dat ene boek vormen: Op reis door een boek, geschreven door u en de hertogin, en een beetje door mij, als schriftsteller, en met dank aan Jon en Silje die beiden behalve persoonlijke personages ook onze ghostwriters wilden zijn, in opdracht van de onbekende verteller, maar zo dat wij slechts hoefden te noteren wat sinds tijden geschreven moest worden: wie schrijft die blijft en leeft allermeest, en wie leest die is het meest gelukkig, en wie abonnee is van een feuilleton weet dat er een einde aan komt, maar weet niet wanneer – terwijl ook de laatste aflevering geen laatste hoeft te zijn, het kan een uitnodiging zijn tot een eigen vervolg.

Mijn hertog, ik groet u hartelijk, en ik vraag u beleefd maar indringend ook mijn hartelijkste groeten over te brengen aan de hertogin zodra u beiden dit boek, dat hiermee is afgerond, onder ogen komt. Ik wens u beiden en al uw lieve lezers graag voor alle dagen, tijden en jaren, alle goeds,

De schriftsteller