Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een feuilleton van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Een vervolgverhaal dat met een briefwisseling begon… Vandaag schrijft ds. Judith Visser.
(45a) Jon en Silje zijn zo al keuvelend bij hun vragen uitgekomen. Ze hebben geen idee dat ze vanaf een afstandje bekeken worden, of liever gezegd bespied. Want de hertogin heeft zich wat verdekt opgesteld in de buurt van Jon en Silje. In de hal had ze lukraak een deur gekozen, zomaar eentje, nou ja niet zomaar, het was die ene deur die gewoonweg een goed gevoel gaf, of in ieder geval een beter gevoel dat de andere deuren. En tot haar grote verrassing, en vooral tot haar grote vreugde, was ze zo bij Eiffeltoren uitgestapt, recht tegenover Jon en Silje! Ze hadden het gelukkig niet gemerkt, maar zij, de hertogin herkende de speurders direct. Zo gauw en onopvallend mogelijk had ze een plekje gezocht waar zij Jon en Silje kon zien en horen, maar zij haar niet. Ze gniffelt een beetje om hun gesprek. Denken ze nou echt dat ik precies weet hoe het hier werkt? De hertogin weet wel dat veel mensen dat denken, zelfs de hertog. Ze zou wel willen dat het zo was. Maar zoveel deuren, wegen en keuzes er zijn, even zo vaak wordt ook zij zelf nog weer verrast naar waar het allemaal toe leidt. De ene keer pakt het goed uit, de andere keer helemaal niet! Maar gelukkig is er altijd een andere weg om te kiezen die je dan weer op het juiste pad brengt. Alhoewel, het juiste pad? Wat is dat eigenlijk? Hmm, dat zou precies een vraag voor de hertog zijn, hij zou er met zijn filosofische woorden-goochelarij een prachtig verhaal van kunnen maken. De hertogin glimlacht bij die gedachte.
Maar nu terug naar het gesprek van Jon en Silje. Ze zijn op zoek naar hun boek. Nadenkend tikt de hertogin op haar kin. Dat boek, dat eigenlijk geen boek is, maar dat wel gezocht wordt, maar hoe kun je nou iets zoeken dat eigenlijk niet bestaat? Zouden ze daar ooit achter kunnen komen? Of zouden ze hun leven lang blijven zoeken? Net zoiets als de zoektocht naar de heilige graal in (of eigenlijk vanaf) de 12e eeuw. Wat een wonderlijke verhalen leverde dat op! Koene ridders werden op een queeste gestuurd in de hoop dat ze de heilige graal, die prachtige beker van het laatste avondmaal van Jezus, zouden vinden. Met een dromerige blik denkt de hertogin terug aan deze verhalen. Ze hoopt altijd nog weer eens terug te raken in een van die verhalen. Want ook dat kan in het Zuidrijk. Dat hebben Jon en Silje ook al wel begrepen. Je kunt de hoogte en de diepte in, de breedte en de lengte, maar dus ook verleden, heden en toekomst in. Wat dat betreft is de hertogin best een beetje trots op haar rijk. Het heeft zoveel te bieden, zo… overweldigend veel, te veel soms… De hertogin slaakt een diepe zucht. Ze richt haar blik, en haar oor, weer op Jon en Silje. Ze willen haar blijkbaar iets vragen.
De titel van hun boek? En de deur? Ja zeg, de hertogin schiet er van in de lach, dat zou wel heel makkelijk zijn he? Bovendien is hun boek eigenlijk geen boek, maar een feuilleton, zo ver waren ze ook al. Best slimme speurneuzen eigenlijk! Aan de andere kant… ieder feuilleton heeft de potentie om een boek te worden, dus waarom dit feuilleton dan niet? En ze hebben eigenlijk al een prachtige titel bedacht! Op reis door een boek… Dat is precies wat ze doen, toch? Dat is precies wat de hertogin doet… en de hertog ook, denkt ze. Allemaal reizen we van verhaal naar verhaal, maken we avonturen mee, die ons dan weer dichter bij elkaar en dan weer verder van elkaar vandaan brengen. Het uiteindelijk doel van de reis, van alle verhalen is de hertogin lichtelijk ontschoten, maar dat doet er nu ook nog even niet toe, niet wanneer je middenin de verhalen zit!
De hertogin wordt opgeschrikt uit haar gedachten, ze kijkt om zich heen, geen Jon en Silje meer te bekennen. Ze zucht… heb ik weer… zat ik zo in mijn eigen gedachten gevangen dat de wereld om mij heen weer verandert in een nieuw avontuur. De hertogin staat op, recht haar rug, gooit haar kin in de lucht en loopt weg van haar schuilplaats.