Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een feuilleton van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Een vervolgverhaal dat met een briefwisseling begon… Vandaag schrijft ds. Judith Visser.
(7a) #ERTOGIN JUDIT#?? Jon en Silje kijken elkaar verbaasd aan. Zou het… zou het echt zo zijn? Zouden ze nu pardoes bij die hertogin uitgekomen zijn die hen uitgenodigd had op hun vorige avontuur? Silje had toen geweigerd op die uitnodiging in te gaan. Ze was echt niet van plan om bij een wildvreemde snuiter in de auto te stappen. Die was wel een beetje verbolgen geweest, maar was er in zijn luxe auto toch maar weer vandoor gegaan toen hij inzag dat hij hen niet over kon halen om in te stappen. Ha, maar nu was het Ole geweest, haar Ole!, die hen op sleeptouw had genomen, op weg naar de hertogin.
Geduldig en ongeduldig tegelijk wachtte Ole voor die ene deur in deze ruimte. Hij zat netjes, maar hij bleef maar kijken van de deur naar Jon en Silje en weer terug. Wat zullen we doen, zei Silje. Jon haalde z’n schouders op, we hebben best nog tijd voor school begint en ik ben wel echt super nieuwsgierig naar wat die hertog van het Noordgebied en hertogin van Zuidgebied van ons willen. Ja, Silje is eigenlijk ook wel nieuwsgierig. Zou het uitmaken, vraagt ze, of we eerst de hertogin of eerst de hertog ontmoeten? He, Silje, maak het nou niet te ingewikkeld! Dat weet ik toch ook niet en nu begin ik gelijk te twijfelen.
Opeens een blaf, de kinderen schrikken ervan. Ole kijkt hen nu echt ongeduldig aan, zoals alleen Ole dat kan. Ok, ok, als Ole het wel ok vindt dan zal het vast wel ok zijn, toch? Silje gaat er stiekem altijd een klein beetje van uit dat Ole een extra zintuig heeft waarmee hij onraad al van ver ruikt en dus op tijd rechtsomkeert kan maken. Ze weet niet of Jon dat ook gelooft, maar voor haar is het genoeg. Kom, laten we het proberen, zegt ze dapper.
Ze lopen naar de deur, het is eigenlijk een prachtige deur, zo eentje met panelen en een prachtige sjieke zware deurklink. En nu? Zouden ze aankloppen? Of zouden ze zo naar binnenlopen? Toch maar aankloppen. Voorzichtig klopt Silje op de deur, maar ze horen nagenoeg niets. Ik denk dat het wat harder moet hoor, zegt Jon. Hij balt zijn vuist en wil net met een flinke zwiep zijn vuist op de deur laten komen, maar tot zijn schrik gaat de deur al open en tuimelt hij voorover in een soort koprol door de deuropening. Ole ziet er een spelletje in en springt gauw achter Jon aan. Silje staat wat bedremmeld in de deuropening.
Goedemorgen zeg, klinkt een vriendelijke vrouwenstem, dat is nog eens een binnenkomst, welkom, fijn dat jullie er zijn. Voor Silje staat een vriendelijke dame, die er totaal niet uitziet als een hertogin (denkt Silje ten minste), ze helpt Jon overeind en krabbelt Ole eens achter z’n oren. Bedankt Ole, zegt ze, ik wist wel dat het je zou lukken. Ole’s staart kwispelt zo hard dat z’n hele achterwerk meegaat, hij gooit zichzelf bijna omver. He, zegt Jon, die een beetje van de schrik bekomen is, hoe bedoelt u dat, ‘ik wist wel dat het je zou lukken’?
Nou, zegt de dame, zoals jullie weten probeerde mijn collega uit het Noordgebied en ik jullie al eens te spreken, maar dat lukte niet. Ik snap het wel hoor, die Ejlis Nojack met z’n Autolimo, daar was ik ook niet ingestapt hoor. Ze knipoogt naar Silje. Sommige digitale avonturen zijn net iets te spannend, he. We moesten dus iets anders bedenken. En toen kwam ik Ole eens tegen, toen ik m’n eigen hond ging uitlaten. En ik dacht, ik probeer het gewoon. Ik heb Ole gevraagd of hij jullie niet eens bij mij kon brengen. Je hebt een geweldige hond Silje, want zie, jullie zijn er gewoon! Dus, nogmaals welkom, lieve Jon en Silje, kom maar verder. De hertogin, die er toch echt niet uitziet als hertogin, ging Jon en Silje voor de kamer in. De kamer was niet bijzonder groot, maar wel heel fijn. Er waren veel ramen en omdat ze zo hoog zaten zag je eigenlijk alleen maar de lucht, met een prachtige zonsopkomst van geel oranje en rood in de lucht. Er waren ook boeken, heel veel boeken, een klein bureautje en twee grote stoelen met een tafeltje er tussen. En op dat tafeltje stond… warme chocolademelk? De hertogin zag de kinderen kijken. Tja, zei ze grinnikend, ‘t is m’n lievelingsdrankje, liefst warm en dan met marshmallows of slagroom erin. Zal ik jullie wat inschenken? Denkend aan hun vorige avontuur, toen er nogal wat gebeurde bij het drinken van de warme chocolademelk, slaan de kinderen het aanbod af. Ok, ook goed hoor, zegt de hertogin. Als jullie hier even wachten dan app ik mijn collega even. Hertog Leendert zal het fantastisch vinden dat jullie er zijn.