Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een feuilleton van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Een vervolgverhaal dat met een briefwisseling begon… Vandaag schrijft ds. Judith Visser.
(28a) Nog verdwaasd en een beetje duizelig van de dansende letters voor hun ogen, ejliS ne noJ uaerubevitceted werd Silje ne noJ uaerubevitceted en daarna ejliS en noJ uaerubevitceted en toen weer ejliS ne noJ bureauevitceted en zo ging het maar door, realiseerden ze zich dat ze ergens met elkaar over spraken, iets met Oslo, Thomas, Jon en Silje en een boek… En er was een stem! Verschrikt keken de hertog en hertogin elkaar aan…
Er klonk een vriendelijk gegrinnik achter hen. Langzaam draaien ze zich om en met grote ogen kijken ze naar de oude man die voor hen staat. Allan Karlsson, zegt de man, aangenaam. Hij wiebelt wat op zijn voeten van voor naar achter en weer terug. Ondertussen kijkt hij aandachtig naar de twee mensen voor hem. Het zijn eigenlijk niet de twee mensen die hij verwacht had, maar uit ervaring weet hij dat er vreemde dingen kunnen gebeuren wanneer je rommelt met verhalen en tijdsbruggen. En waren Jon en Silje niet op zoek naar een boek, HUN boek, HUN verhaal? Rustig doet de oude man zijn ogen dicht en laat hij zijn gedachten nog eens gaan over wat Jon en Silje hem hadden verteld. Met een glimlach doet hij plotseling zijn ogen weer open en ziet dat hij al die tijd aangestaard wordt door de twee mensen voor hem.
Uhm…tjonge, nou, Allan Karlsson zei u? De hertog laat een zenuwachtig lachje horen. Tja, nou, van u heb ik wel gehoord, hebben WIJ wel gehoord, toch? Hertogin? Eh..ja… zeker ja, lacht de hertogin zenuwachtig mee. Maar dit zag ik niet aankomen hoor. Uhm meneer Allan… Allan Karlsson, detectivebureau Jon en Silje zei u?
Geamuseerd kijkt Allan naar de twee mensen voor zich. Ach, ze hebben geen idee, denkt hij, nou ja, ergens wel een beetje, dat moet haast wel, anders zouden ze hier niet terecht gekomen zijn. Ergens moeten zij nog iets aan kinderlijke fantasie hebben, anders kun je niet zo met verhalen spelen en door verhalen reizen zoals zij nu doen en zoals hij zelf al zovele keren gedaan heeft. Zou ik, begint Allan, u mogen vragen naar uw naam? En misschien zelfs naar waar u vandaan komt? Ach nee wacht, laten we eerst dit fantastische kantoor binnentreden. Ik ben er al eens eerder geweest. Jon en Silje zijn er niet, maar er staat een machine die heerlijke koffie maakt en de stoelen zitten fantastisch. Volgt u mij! En zonder het antwoord af te wachten schuifelt Allan het kantoor binnen. De hertog en de hertogin schuifelen wat onzeker achter hem aan.
Goed zo, goed zo, zegt Allan. Kijkt daar staat de koffie machine, geen idee hoe die werkt, maar jullie zijn een pietsje jonger dan ik, waarschijnlijk komen jullie er wel uit. Probeer het maar. Nou, ja, een kopje koffie zou best lekker zijn nu. Geïnteresseerd kijkt de hertog naar de machine. Ondertussen heeft de hertogin de kopjes zien staan, ook zij lust wel een kopje koffie. Samen staan ze bij de machine, ze kijken elkaar aan, maar durven eigenlijk nauwelijks een woord te wisselen. Nou, kopje d’r onder en op het aan-knopje drukken denk ik, zegt de hertogin. En ze voegt de daad bij het woord. De machine maakt een hoop kabaal en uiteindelijk druppelt er heerlijk geurende koffie in het kopje. Van opluchting en een beetje gevoel van overwinning begint de hertogin te lachen en geeft het kopje aan de hertog. Ze draait zich om, meneer… meneer Allan, wilt u ook koffie? Allan had het zich inmiddels alweer comfortabel gemaakt op Haruki, de robotstoel. Eh, ja, wel ja, doe maar hoor, lekker, antwoordt hij.
En uiteindelijk zitten de drie mensen dan met een kop koffie bij elkaar in het kantoor van Jon en Silje. Zo, zegt Allan, dit is beter. En nu dan, nu zou ik graag eens willen horen met wie ik de eer heb hier in dit kantoor te zijn? Tja, de hertog krabt eens achter zijn oor, door alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd valt het niet mee om daar een antwoord op te geven, wat jij, hertogin? De hertogin glimlacht, nou dat is inderdaad waar. Wat een avonturen allemaal, geweldig eigenlijk. Maar… ik ben hertogin van het noordrijk, of… gewoon Judith. En dit is hertog van het zuidrijk, Leendert dus. We doken een verhaal in, nou ja, hij eerst, en ik ging er achteraan, op zoek naar hem. We hebben ook zo onze verplichtingen in een andere wereld, of zo… En ze kijkt Allan wat onzeker aan.