Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Leendert van der Sluijs.
PS3
Judith!
Ik meende dat de wereld ten onder zou gaan aan voorspelbaarheid, dat meende ik toen, toen ik de derde brief aan je schreef, maar daar wil ik nu graag dit aan toevoegen: dat is niet zo! Het is zelfs helemáál niet zo. De aarde draait nog, toen was het voorjaar, nu is het najaar, toen was het niet warm en nu is het ook niet warm. ’t Is allemaal zo voorspelbaar, maar weet je, wat voorspelbaar is is wáár. Hoe vind je die?! Dus ik snap niet wat mij toen bezielde door te beweren dat van die voorspelbaarheid en het zou slecht voor de wereld zijn, ondergang betekenen zelfs. Ik voel me werkelijk gelukkig dat ik er nu nog, nu alsnog, even op kan terugkomen. Dat had ik zelf eerlijk gezegd niet kunnen bedenken of voorspellen, maar zo voorspelbaar was het dan toch echt hè?
Behalve dan jouw brieven, die zijn niet voorspelbaar. Nooit. Af en toe denk ik zelfs: het zal je nog gebeuren dat ze met nieuwe letters komt, zo onvoorspelbaar schrijf jij. Dat je met een liedje van Kinderen voor Kinderen aankomt in je laatste vorige deze week geposte brief, ik zag het niet aankomen, en ik weet wel zeker dat niemand dat aan zag komen, echt helemaal niemand, en ik meen het, ik ga niet zomaar iets lopen beweren of zitten schrijven, het is mijn volle overtuiging, ook als je nu denkt ja ja, we kennen je nu langzamerhand wel, het was te verwachten dat je dit zou gaan schrijven – mooi niet! Ooit ooit ooit heb ik dat liedje gehoord, en ja het zou het liedje voor nu moeten zijn, het journaal zou ermee moeten beginnen: ‘Als ik de baas zou zijn van het journaal enz., ik negeerde alle narigheid totaal.’ En je hebt gelijk, als iemand zou willen protesteren tegen deze toch zo ongepaste want niet met de werkelijkheid strokende en alle crisis ontkennende inhoud, die zo Nederlandse mens zou de mond worden gesnoerd alleen al door de melodie die in je hoofd en in je hart en overal gaat rondzingen. En ja precies dat is wat we nodig hebben! Iedereen had het kunnen bedenken, maar we bedenken het niet, en daarom dank!
En ik wil je ook bedanken dat je ook weleens puzzelt. Iedereen puzzelt, en zeker in coronatijd zijn de quarantaine-puzzels niet aan te slepen, die vanaf 1000 stukjes bedoel ik, niet die puzzeltjes die je op een middagje legt, nee die grote, moeilijke, hoofdbrekende, zichzelf-zoekmakende puzzels met stukjes die er lang niet zijn, onvindbaar, raadselachtig spoorloos, en dan als bij toverslag op de juiste plek springend. Maar jij hebt dus boeken waar je mee puzzelt! Ja ik ken ze ook! Is groot genieten! Ik heb er een die ik op dit moment zelfs niet kan vinden, zó’n puzzelboek! Het heet, het heet…, o wacht, nu toch gevonden! De verzamelde werken van T.S. Spivet! ’t Is één boek, maar een boek dat op allerlei manieren zijsprongen maakt, ook letterlijk, links en rechts van het boek, boven en onder, en voordat je dus een bladzijde verder bent, ben je bijna een heel hoofdstuk verder. Maar zo’n boek dus. Jouw puzzelboek maakt me ook nieuwsgierig, bij elke vraag twee antwoorden dus? Dat is ook een beetje filosofisch zou je denken! Elke vraag heeft niet één maar twéé antwoorden… – kom daar maar eens uit! Ja ik kan wel begrijpen dat dat een doolhof-boek is zoals jij dat noemt. Daar zitten we nu met z’n allen in verstrikt: je denkt ik stel één vraag en dan krijg je twee antwoorden, maar je wilde er maar één, gewoon het juiste, het ware, het overtuigende, het alleszeggende antwoord der antwoorden, maar je krijgt er twee… Judith, alsjeblieft wil je voor mij de titel van dat boek achterhalen? Het doet me denken aan een puzzelboek dat ik ook heb en dat gaat zo dat je op elke bladzijde meer voetnoten krijgt dan tekst, ja je leest het goed (ik heb me daar ooit ook mee bezig gehouden, maar nu niet), en dan gaat het zelfs zo dat het eigenlijke verhaal in die voetnoten wordt verteld, echt, zou je niet verwachten, maar serieus, en het is een geweldig boek vind ik, één van de mooiste die ik heb, het heet ‘Het raadsel van de filosoof’ en het is van Somoza (bijna geheel onbekend gebleven, maar dat maakt niet uit, hij is origineel! onvoorspelbaar!)
O nee hè, het was te voorspellen, maar nu zit ik alweer door de brieflengte heen. Ik wil je vragen van dit PS (Play Station voor jou, Persoonlijk Schrijven voor mij) te onthouden dat ik van voorspelbaarheid hou, zielsveel, en ik wil je ook vragen als ik dat weer eens vergeet of je me daar dan aan wilt herinneren.
Zoals altijd: hartelijk collegiale groet, Leendert!