Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Leendert van der Sluijs.
Ha Judith!
Ik heb er ooit over geschreven! Dat was in de tijd dat de Veense Courant nog niet online was maar door Kees van den Heuvel werd samengesteld en gedrukt en óók huis aan huis verspreid, zo’n 1200 exemplaren, eens in de twee weken. Voor Kees mocht ik een column schrijven onder de naam ‘Oogluikertje’. De ouderen onder ons zullen het zich wellicht herinneren. Maar toen heb ik dus over zo’n zwart exemplaar geschreven waar jij in je laatste brief over schrijft: zo’n zwarte spin – en niet alleen zwart, maar ook groot. De column heeft veel mensen nachtmerries bezorgd, dus ik aarzel wel of ik er nu weer over schrijven zal. En alleen al de herinnering aan toen kan desastreus zijn, dat besef ik heel goed. Maar ja, op alle vragen die jij stelt in deze briefwisseling krijg je eerlijk antwoord, en dus waag ik het er toch maar op.
WIE BANG IS VOOR SPINNEN: LEES NIET VERDER (waarschuwing van de beheerder van deze site)
Ik weet nog goed waar ik zat. Het was nog in ons vorige huis, die heel grote pastorie. Ik zat in de buurt van de hoge schuifdeuren, zo halverwege de huiskamer. Ik zat te lezen. Ik kan me niet meer herinneren welk boek ik las, maar ik weet nog wel dat het een fors boek was. Zo één die je met twee handen bijna niet baas kunt. Het was stil in huis. Waar was iedereen? Ook dat weet ik niet meer. Maar dat het extra stil was, weet ik nog wel. En ook dat hij/zij in mijn rechterooghoek verscheen. In eerste instantie als een zwarte schaduw, die zich echter steeds scherper aftekende op de vloer. Nu ik er weer aan terugdenk, herinner ik me ook dat mijn ogen als vanzelf groter en groter werden. En daardoor leek HET BEEST ook te groeien, te groeien, te groeien… Met één knipper waren mijn ogen weer normaal, maar het beest was nog steeds groot. Ik dacht: dit is een grap. Dit is zo’n zwarte gummy speelgoed-spin, die heeft iemand toevallig uit zijn broekzak laten vallen. Dwaas natuurlijk, om dat te denken. Ik denk dat er nog nooit iemand in ons huis geweest is met zo’n spin op zak. Maar nou ja, wie verwacht nou zoiets… Toen hij/zij bewoog, wist ik dat het serieus was. HET BEEST was zo groot als mijn handpalm, het had harige poten en het was zo zwart als het woord zwart dat hier te lezen is, en dan nog zwarter. HET BEEST drukte me eerst in m’n stoel en alsof het voelde dat ie daarmee te ver ging, spurtte het ineens met een ongelooflijke snelheid richting de boekenkast en dook eronder… De stilte in de kamer was nog steeds stilte, maar er klonk een ver bonken. Mijn hart sloeg over en over. In een miniemste seconde stond ik op beide benen en liep stram als een soldaat naar het midden van de kamer. Het grote boek in mijn handen. Zo stond ik daar. En ik wachtte. Ik wist als hij/zij tevoorschijn komt, heb ik slechts één ding te doen: ons leven redden. Dat was iets overdreven, maar ’t voelde zo. En ja hoor: toen kwam HET. Ik sloeg toe. Met mijn ogen dicht. Ik hoopte dat het raak was. Dat het niet toch had weten te ontsnappen. Op dat moment werd het erg mistig in de kamer. Als ik alsnog goed probeer te kijken, zie ik mijzelf het boek weer oprapen… Maar dan verdwijnt alles in de mist van mijn herinnering. Ik weet werkelijk niet meer wat ik toen nog deed of niet deed. Toen ik de volgende dag de buurvrouw erover vertelde, zei ze dat zo’n spin nooit alleen is, dat ze altijd met z’n tweeën zijn. Ik rilde en haastte me naar binnen. Daar schreef ik, toen nog met de hand, de column. Ik heb die tweede met inkt proberen te vangen.
En nu vraag jij mij of ik bang ben voor spinnen? Ik kan je met de hand op m’n hart antwoorden: Nee! Ik ben beslist voor geen enkele spin, Spin of spinnetje bang. Ik zou zelfs een vogelspin recht in de ogen durven kijken. Sinds ik die ene heb overwonnen…, begrijp je wel?
Dank voor de oude wijze les die je doorgaf. Wees blij dat de lieve Heer ook spinnen tot zijn eer heeft geschapen! Ze leren je volkomen jezelf te zijn. Onder alle omstandigheden. Hoe het ook uitpakt!
Hartelijke collegiale groet,
Leendert
PS. Geweldig dat je Lewis en Guardini tot leermeesters hebt, dat ze je leerden geloven! Bij Guardini las ik ooit: “Geloof betekent de bereidheid om de openbarende figuur te aanvaarden. Geloof is gehoorzaamheid aan het fenomeen.” Ehm, help me, begrijp jij wat hij bedoelt? Toch niet die spin hé?!