Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Judith Visser.
Leendert!
Je hebt mij helemaal begrepen, bravo!! Wat ben ik daar blij om. Natuurlijk is het leuk en interessant om het een en ander te lezen over de schrijver van een verhaal, en het voegt ongetwijfeld veel toe aan de verhalen, op z’n minst een grote hoeveelheid respect voor de schrijver en hoe hij/zij tot deze verhalen gekomen is, en zelfs, ja zelfs maakt het ook voor mij wat uit wie een verhaal geschreven heeft, maar uiteindelijk is het het allermooist als je je door het verhaal laat meenemen, als je je laat omtoveren (ik zou kiezen voor betoveren) door het verhaal, dat is toch het mooiste wat er kan gebeuren. Dan lees je niet meer over Jip en Janneke, maar je wordt Jip of Janneke! Driemaal hoera!!!
Dus nee, je hebt geen koorts! Alles helemaal ok! Dit is precies wat er kan gebeuren als je tot een nieuw inzicht komt, heerlijk toch? Heb je geen verdovende middelen voor nodig hoor, ha! En nu moet ik even stoppen met al die uitroeptekens, want het worden er nu echt wat te veel.
Moeten we de schrijvers dan helemaal losmaken van hun schrijfsels? Nee, dat geloof ik ook niet hoor. Want ik laat me door het ene verhaal makkelijker betoveren dan door het andere verhaal, dat zal toch ook met de schrijver te maken hebben. En een verhaal dat mij betovert, hoeft jou helemaal niet te betoveren. Dus het maakt zeker uit wie het verhaal geschreven heeft, omdat het ook uitmaakt wie het verhaal leest. Hm, is dit nog wel logisch?
Even iets anders. Door jouw geschrijf over vakkenvullende professoren moest ik ineens denken aan een oud artikeltje dat ik onlangs las. Het ging over dominees. Nou eigenlijk, was het een interview met een dominee die ook vrachtwagenchauffeur was. Deze collega was er van overtuigd dat het goed zou zijn voor elke dominee om naast zijn/haar werk in de gemeente ook nog een ander beroep te beoefenen. Oja, een niet onbelangrijk detail is dat deze dominee een parttimer was! Anders zou dit sowieso niet mogelijk zijn natuurlijk. Maar de beste man was er van overtuigd dat het een dominee goed zou doen om er nog wat naast te doen, omdat je dan ook leert om als mens in de samenleving te staan en daar ook aan deel te nemen. Het artikeltje maalt al een poosje door mijn hoofd. Ik vind het een interessante gedachte. Soms ben ik het met hem eens. En soms ben ik het niet met hem eens. Wij zitten als dominees toch wel op een apart plekkie. We werken in de kerk, maar we werken daar wel met de gewone dames en heren uit de samenleving. We leren hen kennen, we praten met hen, we werken met hen samen. Staan we dan werkelijk zo ver buiten de samenleving? Maar hoe het is om als gelovig christen te werken tussen allemaal ongelovigen, tja, die ervaring heb ik dan ook weer niet… Nu ben ik eigenlijk vooral benieuwd wat jij van die gedachte vindt! Even los van de vraag of het praktisch mogelijk is, want het is niet voor iedereen mogelijk om er twee banen op na te houden. Maar zouden wij het in ons werk echt nodig hebben om d.m.v. een ander beroep de samenleving beter te leren kennen?
Leendert, ik laat het hierbij, mijn verstandskiesloze hoofd vindt het genoeg voor deze keer. Ik kijk uit naar je antwoord!
Hartelijke groet,
Judith