Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een Corona-briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Judith Visser.
Ha Leendert!
Jij schrijft in je Pinksterbrief een prachtig beeld, dat mij na aan het hart ligt. Ja, hoe zou het zijn, als we zo met elkaar in gesprek zouden kunnen zijn, zouden durven zijn. Een open boek voor elkaar. Elkaars vergezichten tevoorschijn luisteren. En zo samen groeien in geloof. Het is een paradijselijk tafereel als je het mij vraagt.
En toen… toen gaf je mij ineens een opdracht voor Pinksteren. Ik moest gaan zeggen dat het de bedoeling is, dat de Heilige Geest dat wil, dat we met elkaar gaan leren lezen en schrijven. Nu terugdenkend vraag ik me af of ik dat wel echt heb gezegd tegen de mensen? Het is een heel proces, het voorbereiden van een dienst, en ik heb niet altijd het idee dat ik het helemaal in de hand heb en kan bepalen waar ik uit ga komen. Maar we hebben wel samen een hele fijne dienst beleefd met Pinksteren, al zeg ik het zelf. Er was een kleine muziekgroep ‘Prijs Hem’ en de kinderen hadden een heleboel Pinksterduiven geknutseld die als Pinkstergroet naar de ouderen in onze gemeente gebracht gaan worden. We hebben het Pinksterverhaal op ons in laten werken, de Heilige Geest die op ons neerdaalt en ons nieuwe wegen van God wil laten zien. En gedurende de hele dienst ervoer ik een warme Aanwezigheid die de hele kerk vulde. Ik vond het een waar feestje in de kerk!
Een feestje zonder slot inderdaad, want het verhaal gaat verder, steeds maar weer verder. Gelukkig maar dat het niet stopt bij ons, ik zou dat niet op mijn geweten willen hebben, want er is nog zoveel meer te ontdekken, aan elkaar, aan de wereld en aan God. Maar daarvoor hebben we het wel nodig dat we onze verhalen met elkaar delen en zo een ‘open boek’ worden voor elkaar. Want wanneer ik mijn verhaal met jou deel, en jij deelt jouw verhaal met mij, dan wordt het ons verhaal. En wanneer we dat dan ook weer delen met anderen, groeit dat verhaal en groeien wij! Niet wijzelf natuurlijk, maar wel ons geloven. Hoe gaaf is dat? En het is toch de Heilige Geest die wij nodig hebben om onze verhalen te kunnen delen met elkaar. Om de verhalen in jezelf te ontdekken, te gaan waarderen en vervolgens te durven delen en daarmee de ander aansporen dat ook te doen. Zou de Heilige Geest ons daartoe niet aanvuren? Pinksteren is niet zomaar een enkele feestdag in het jaar, het blijft Pinksteren, we blijven verhalen delen.
En Leendert, jouw opa was volgens mij een wijs man. Wat een zegen om mensen, vrienden zelfs, in je omgeving te hebben, die niet de makkelijkste zijn, met vreemde gewoontes en zo, maar met wie je wel kunt lezen en schrijven. Brian McLaren (echt Leendert, bedankt voor je leestip!) schrijft hier ook over. Die mensen zijn jouw kans om liefde te leren! ‘Je kunt niet leren om van mensen te houden zonder daadwerkelijk met mensen om te gaan, inclusief mensen die je boos maken, tot wanhoop drijven, ergeren, beledigen, frustreren, zich opdringen, je buitensluiten, afwijzen en kwetsen, en je zo verleiden om niet van hen te houden’, zo schrijft McLaren in zijn boek. Dat moet jouw opa geleerd hebben bij deze vreemde vrienden als hij toch met hen kon lezen en schrijven.
Leendert, misschien is mijn brief wat korter dan andere brieven, maar zoals je zelf al eens schreef ‘als alles gezegd is, is alles gezegd’. Ik hoop dat jullie ook een mooie en inspirerende Pinksterdienst hebben gehad. Misschien kun je er over schrijven, dan delen we onze verhalen, dat kan alleen maar goed uitpakken, toch?
Hartelijke collegiale groet!
Judith