Dit jaar is het zeventig jaar geleden dat de watersnoodramp in Zeeland plaatsvond. Vele honderden mensen kwamen daarbij om het leven. Het stormachtige weer heeft ook Nijkerk niet onberoerd gelaten. Windkracht 12 beukte op de Nijkerkse dijken. Dat is iets wat ik mee wil maken, oordeelde oud-wethouder Goos Terschegget. Hij ontvluchtte met Willem Muts het Weeshuis Nijkerk waar hij verbleef en zocht het kwajongensavontuur op. ,,Dan gaan mijn gedachten terug. Ik was zeventig jaar geleden zestien jaar. Het ging buiten zo verschrikkelijk tekeer. Aan de noordkant van het Weeshuis was de jongenszaal. Ik dacht dat door de storm de ramen eruit vielen. We sliepen nog niet. Ik zei tegen Willem rond een uur of elf: ,,Eigenlijk zouden we even naar zee moeten lopen.” Willem antwoordde: ,,Nou, dan ga ik mee.” De beide jongens hebben zichzelf aangekleed. Door de keuken en bijkeuken zijn ze via een tuimelraam het weeshuis ontvlucht. ,,Wij naar de haven toe. Het water sloeg over de weg heen. We gingen langs kistenfabriek De Boer. We konden zo tegen de wind instaan, zo hard waaide het.”  Het duurde ongeveer twee uur dat ze aankwamen bij Nijkerk aan Zee. ,,Het water sloeg over de dijk heen, maar Willem wilde ook op de pier staan. Het was een grote vent, maar hij waaide zo weg. Op de terugweg waren we helemaal kapot. We kwamen weer langs kistenfabriek De Boer en alle houtpallets lagen omver.” De volgende ochtend zaten ze aan de ontbijttafel. ,,De directeur, de heer Van der Zande, zat aan tafel en zei dat er iets heel ergs was gebeurd. Een drama voor Zeeland. Hij probeerde zijn ouders te bereiken die in Zeeland woonden, maar dat lukte hem niet. Hij begon zo te huilen. Wij naar de kerk, de Vredeskerk. De dominee had er een heel verhaal over. En toen bleek dat het echt menens was. Er waren twee jongens bij ons op de afdeling, die zaten op de Zeevaartschool. Die werden van de school opgeroepen of ze direct naar Zeeland wilden gaan voor hulpverlening. Ik was zestien en mocht nog niet mee. Wat had ik de pest erin. Ik wilde er naartoe om te helpen.” Het bleef rondzingen in het hoofd van Goos Terschegget. Een half jaar later heeft hij met directeur Van de Zande de rampplek bezocht. De straat waar zijn ouders woonde was helemaal weggevaagd. De ouders van de directeur bleken gelukkig niet verdronken, want die waren toevallig op bezoek bij vrienden. ,,Ik heb er nooit eerder over gesproken, maar het heeft een enorme indruk achtergelaten.” Tijdens de watersnoodramp zijn 1.852 mensen overleden.  Bron en foto Kees van den Heuvel