,,Wij als Hoevelakers kunnen ook een voorbeeld zijn van hoe het kan.” Die quote uit het artikel op stadnijkerk.nl met reacties op de aangekondigde noodopvang voor vluchtelingen in het dorp had ook de kop kunnen zijn. In plaats daarvan stond er ‘Opvanglocatie voor asielzoekers in Hoevelaken leidt tot onrust: ‘In Ter Apel zetten mensen hun huis te koop”boven. Wat is het toch in de journalistiek dat maakt dat negatieve geluiden vaak het frame bepalen waarin zo’n artikel wordt weggezet?
In het communicatievak voert juist een positieve insteek de boventoon. De communicatieprofessional wil iets teweeg brengen bij de doelgroep door te inspireren en activeren. Kortom, beïnvloeden mag. Ben ik daar zo door beïnvloed dat de negatieve tendens in de media me tegen staat? De journalistiek wil zo onafhankelijk mogelijk verslag doen van wat er gebeurt. Als journalist wil je niet het verwijt krijgen dat je een (tegen)geluid doodzwijgt. Maar door in een quotekop het ene of juist het andere geluid door te laten schemeren, beïnvloed je ook als redactie. Stel je voor dat iemand niet verder leest dan de aangehaalde kop over onrust in Hoevelaken, dan kan de indruk blijven hangen dat dát het leidende gevoel is in het dorp. Terwijl die kop de lading van het artikel niet dekt. Een beschrijvende kop als ‘Omwonenden reageren op plan voor noodopvang asielzoekers’ beïnvloedt minder. Maar ja, wordt het dan net zo vaak gelezen?
In de politiek (vooral landelijk) regeert ook de beeldvorming. Wie zijn standpunten niet goed samenvat in een uitgesproken frase die scoort bij het publiek, verliest al snel onze aandacht. Daarom vond ik de column van PRO21-raadslid Irene Moes vorige week heel verfrissend: ,,We hebben allemaal een eigen mening. Dat is oké. Waar het om gaat is dat we begrip en respect hebben voor elkaar. Dat we naar elkaar luisteren, zodat we weten waarom iemand iets vindt. Door vragen te stellen, zodat we elkaar ook echt begrijpen.” Geen frase, geen soundbite, geen eenzijdige insteek, maar een – zoals ze zelf schrijft – ‘open houding’ die ruimte biedt om zorgen, wensen en ideeën te delen. Irene wil een goed besluit nemen voor asielzoekers én de inwoners van Hoevelaken, op basis van zoveel mogelijk informatie, en nodigt mensen uit haar daarbij te helpen. Zo kan het dus ook. Je eigen beeld niet vastzetten, maar vragen stellen om een ander perspectief te leren kennen én begrijpen. Samen wijzer worden door in gesprek te gaan. Met ruimte voor elk geluid. En voor verbinding.
Nelleke den Besten – De Stad Nijkerk