Blauw. Wit. Rood. Wie een rondje maakt door het buitengebied van Nijkerk kan er niet omheen. En ligt het aan mij of worden het er steeds meer? Het valt in elk geval ook buiten onze gemeentegrenzen op: ‘Kom je uit Nijkerk? Dat is toch in dat niemandsland tussen Amersfoort en Zwolle waar al die vlaggen op zijn kop hangen?’ Ja, dat zijn wij. Hoewel, niet alleen wij. Want ik kan je vertellen dat wie zich verder buiten de randstad begeeft ontdekt dat het daar nog niet ophoudt. De stille getuigen van het boerenprotest zijn ook ver voorbij de stad van de blauwvingers nog te zien in het landschap. Of nou ja, stil…
Blauw. Wit. Rood. Het geluid dat een vlag maakt mag dan te verwaarlozen zijn, toch heeft dit gekantelde vlagvertoon iets schreeuwerigs. Het geeft mij een ongemakkelijk gevoel en dat is natuurlijk ook precies de bedoeling. Opdat wij niet vergeten wat onze boeren boven het hoofd hangt. Onzekerheid. Urgentie. Verandering. Leed. Zwaar weer. Onrecht, zo je wilt. Ik kies bewust de woorden opdat wij niet vergeten. Persoonlijk hecht ik namelijk niet zo heel veel waarde aan onze vlag, maar ceremoniële momenten als 4 en 5 mei waarop we ‘m doorgaans strijken en hijsen dwingen toch wel eerbied af. Als je je die momenten voor de geest haalt, voel je het disrespect wat van het op z’n kop hangen uitgaat. Welke pijn daar ook achter schuilgaat, dat vind ik lelijk.
Blauw. Wit. Rood. Intussen groeit een hele generatie kleuters op in de overtuiging dat dit de juiste volgorde van onze driekleur is. Blauw. Wit. Rood. En de man die – al was het maar voor even – de switch terug naar normaal had kunnen bewerkstelligen met zijn goed samengestelde team, de man die in zijn steenkolenengels het geloof uitsprak dat we een eind konden komen, heeft het niet voor elkaar gekregen. Oranje ligt eruit op het wereldkampioenschap voetbal in Qatar en de vlaggen hangen hier nog altijd fier ondersteboven. We strandden in de kwartfinale, maar deden dat wel als team.
Als ik op een grote blauw-wit-rode stellage langs de A28 de tekst ‘Geen boer, geen kerstdiner’ lees, is het precies dat teamgevoel wat ik ons land ook van harte gun. Boeren, burgers en buitenlui verenigd in een nationale beweging. Geen verdeeldheid, geen wij en zij. Alleen maar wij, op weg naar een oplossing. Het maakt niet uit waar het eindigt, als we het maar samen doen. I believe we can come an end.
Nelleke den Besten – De Stad Nijkerk