Murw. Zo voel ik me de laatste tijd bij alle ontwikkelingen. In het voorjaar van 2020 nam ik me voor niet te vaak over coronagerelateerde onderwerpen te schrijven. Nu denk ik soms: that’s all there is. En zelfs als het wel mag gaan over het virus of de impact van de maatregelen om het te bestrijden heb ik eigenlijk geen puf meer er over na te denken. Wat ik ervan vind dat alles nog steeds dicht is, niets dat leuk is doorgaat, we thuiswerken zo goed en kwaad als het gaat met thuisonderwijs combineren? Ik vind er even niks van. Gewoon je ene voet voor de andere zetten, stap voor stap vooruit naar een in nevelen gehulde toekomst.
Natuurlijk, de mist trekt een keer op en dan zien we dat er best perspectief is. Maar zolang we de horizon niet zien, heb ik geen zin meer er eindeloos over na te denken of te praten. Ik vind wel wat van het geweld en de vernielingen waarmee onverlaten zich nu in diverse steden verzetten tegen de avondklok, maar gun dat liever niet teveel aandacht en weet dat wat ik er ook over schrijf geen enkele invloed heeft. Blij dat wij in Nijkerk wonen.
Terug naar mijn voornemen om het coronadossier wat vaker te laten rusten. Want er zijn best andere onderwerpen. Het kabinet is net gevallen over een ongelofelijk pijnlijk dossier en voor de slachtoffers van de toeslagenaffaire is corona zeker niet all there is. Het rapport van de Commissie van Dam weidt niet uit over het discriminatieaspect, maar de Autoriteit Persoonsgegevens legde in juli vorig jaar al bloot dat er bij de Belastingdienst sprake is van institutioneel racisme. Daarom doet het me goed dat het Nijkerks college – daarnaar gevraagd door Janneke van Heugten van PRO21 – zich een beter beeld wil vormen van hoe vaak discriminatie en racisme in Nijkerk voorkomt.
In de spiegel die de gemeente zichzelf voorhoudt kunnen we allemaal wel eens kijken. Niemand wordt graag beticht van discriminatie, toch maken we allemaal onderscheid als we naar anderen kijken. Bewust of onbewust, of dat nu op basis van leeftijd, geslacht, geloofsovertuiging of nationaliteit is. Dat erkennen kan het begin zijn van een nieuwe houding. Want dat we mogelijk last hebben van onze vooroordelen, bepaalt nog niet wat we daar vervolgens mee doen. Als we ons focussen op de vele mooie voorbeelden die negatieve vooroordelen ontkrachten, verdrijven we hopelijk samen het racisme uit onze instituties en samenleving en maken we de wereld een beetje mooier.
Nelleke den Besten – De Stad Nijkerk