De eerste sneeuw lag deze week in Nijkerk, geen dik pak, maar toch was de wereld her en der een beetje wit. Ik ben vader van drie jonge zoons en sneeuw is iets waar ze elke winter naar uitkijken. Het ligt er maar aan wat je perspectief is. Het kind in mij snapt het enthousiasme, de wintersporter in mij snapt het ook, maar de verkeersdeelnemer in mij heeft liever geen vorst en geen sneeuw. De automobilist die dit weekend de controle over zijn auto verloor op een gladde Slichterhorsterweg zal het met me eens zijn.
Niet gehinderd door kennis en verantwoordelijkheden genoten de jongens maandagochtend van het kleine beetje sneeuw dat op de auto’s was blijven liggen. Goed voorzien van mutsen en wanten was er geen kou. En in een hoekje op het schoolplein waar een beetje sneeuw was blijven liggen ontstond zelfs heel even een sneeuwballengevecht. Heel even, want in mijn hoofd was het al bijna half negen. Een kwestie van perspectief, de jongens hadden geen haast, in hun hoofd wordt het misschien wel nooit half negen. De juffrouw van de jongens zal het met mij eens zijn.
Toch ontdekken ze langzamerhand ook de nadelen van het winterweer, afgelopen zaterdag werd er nog een voetbalwedstrijd afgelast. Een bevroren veld kan er prachtig uitzien, maar voetbalt niet zo lekker. Of een afgelaste voetbalwedstrijd goed nieuws of slecht nieuws is, dat is niet alleen een kwestie van perspectief. Ook timing speelt een grote rol, je krijgt het appje liever niet als je al volledig in je voetbalkleren onderweg bent. Het is een stuk minder erg als je nog lekker in je pyama op de bank zit. De voetbalmoeders en voetbalvaders zullen het met me eens zijn.
Over timing hebben we vaak geen controle, over ons perspectief des te meer. ‘Sinterklaas bestaat niet, het zijn gewoon verklede mensen.’ Mijn jongste is pas vier, maar zijn perspectief is onder druk van zijn broers al aardig veranderd. Maar ook hier speelt timing een rol. Als we vrijdag samen op de markt lopen en van de daar aanwezige Sint en Piet een zakje pepernoten krijgen, is alles ineens anders. Nu is hij er stellig van overtuigd: ‘Dat waren geen verklede mensen, dat waren de echte.’ En met een gelukzalige glimlach eet hij zijn pepernoten. En hoewel ik wel degelijk verklede mensen zie, is zijn perspectief veel magischer. Meedoen met het verhaal is stiekem veel leuker dan er kritische vragen over stellen, dat zullen zelfs zijn broers met me eens zijn.
Christian Hogeveen – De Stad Nijkerk