Fietsende scholieren waren ruim zes jaar geleden het onderwerp van één van mijn eerste columns op deze plek. Toen hun slordige en voor andere weggebruikers soms angstaanjagende verkeersdeelname op de Fliersteeg stof deed opwaaien, dacht ik terug aan hoe ik zelf was als scholier en op wat voor opmerkingen (of dreigementen) ons dat soms kwam te staan. Een poging me in te leven in de jongere, die we allemaal zelf ook ooit waren.
Vorige week fietste ik tussen station en huis en passeerde ik drie keer achter elkaar meisjes van een jaar of 14 die met hun telefoon in de hand en hun blik op het scherm op de fiets zaten. Het versterkte mijn vooroordeel dat pubers niet meer anders kunnen en riep de gedachte op dat Snelle zijn ‘Smoorverliefd’ mooi voor niets geschreven en gezongen heeft. In elk geval heeft die song niet geleid tot uitroeiing van dit ongewenste gedrag. ‘Kind, pas toch op. Je bent zo kwetsbaar op je fiets’, schiet dan even door mijn hoofd en tegelijk voel ik me dan een ontzettende oma. Gelukkig zijn er ook voorbeelden van ander gedrag. Toen mijn dochter (iets jonger en nog niet in het bezit van een mobieltje) een flinke smak maakte met haar fiets, stonden er vrijwel direct drie pubers bij haar om haar te troosten. En dat niet alleen, ze fietsten ook nog ruim een kilometer met haar mee naar huis om zich ervan te verzekeren dat de rest van haar rit veilig zou verlopen. Ik liep over van dankbaarheid toen ik ze aan zag komen en hoorde wat er gebeurd was.
Natuurlijk staan beide observaties los van elkaar. Dé puber bestaat niet, zou Máxima zeggen. Maar je maakt mij niet wijs dat je of het één of het ander bént. Mogelijk laten de drie thuisbrengers zich ook wel eens verleiden hun smartphone te bedienen op hun stalen ros. Misschien ook niet. Maar het kan naast elkaar bestaan. Het ene moment onbezonnen doen alsof fietsen en insta-stories bekijken prima samen gaan, het andere moment zien dat er iets misgaat en je van je meest helpende kant laten zien. Mooi dus om nog eens op het onderwerp terug te komen in één van mijn laatste columns (ja, ik ga stoppen binnenkort, Stad Nijkerk zoekt een opvolger!). Iedereen zegt of doet wel eens iets doms of onverantwoordelijks. Gelukkig ben je niet wat je doet en kan het maar zo zijn dat je het volgende moment iets heel liefs of verstandigs doet. Soms word ik moe van mijn eigen toontje hier (hoog tijd voor een nieuwe columnist!) maar het blijft de moeite waard altijd verder te kijken dan het moment en altijd nieuwsgierig te blijven naar het waarom achter iemands woorden of daden.
Nelleke den Besten – De Stad Nijkerk