Uiteraard komt het nooit voor, maar stelt u zich eens voor dat ik aan het werk ben en even mijn concentratie verlies. Een collega stelt een vraag en ik besef dat pas als hij me vragend aan blijft kijken. Geen idee wat de vraag was, laat staan dat ik het antwoord heb.
Wat uiteraard ook nooit voorkomt, dus even hypothetisch; ik ben op zaterdag scheidsrechter bij een voetbalwedstrijd. Ineens is de bal over de zijlijn en ik keek net even ergens anders heen. Geen idee wie de bal als laatste raakte en twaalf kinderen en twee coaches kijken mij vragend aan.
In al deze situaties is er maar één oplossing. De vraag terugleggen, aan de collega, de voetballers, de coaches. Je kijkt er zelfverzekerd bij en zegt op rustige toon: wat denk je zelf dat er zou moeten gebeuren, wat denken jullie dat de beste oplossing is?
En ineens ben je niet afgeleid of onwetend, je bent betrokken en waardeert de zienswijze van de ander. Terwijl je eigenlijk geen idee hebt en te beroerd bent om echt je best te doen. Je had beter voorbereid op je werk kunnen komen, je collega echt kunnen aanhoren en de wedstrijd serieuzer kunnen nemen.
Maar dat geeft niet, je hebt je eruit gered. Je hebt de ander het idee gegeven dat je het prima onder controle hebt en het werk komt af, de wedstrijd verloopt verder prima en je ego is gered.
Bedrijven noemen dit klantonderzoek. Zoals Optisport een tijdje terug, die van ons wil weten wat we van de sportaccommodaties vinden (helemaal ruk, we willen een buitenbad!).
De overheid noemt dit inspraak. Dan mag je meedenken over de begroting, de herinrichting van de openbare ruimte en wat het profiel moet zijn van een nieuwe burgemeester. Laat u niet foppen, dit is geen poging om u serieus te nemen of om uw zienswijze ter harte te nemen. Dit zijn gewoon mensen zoals u en ik die het niet meer weten. Terwijl ze het prima hadden kunnen weten. Mensen die hun verantwoordelijkheid niet durven nemen en het bij u terug leggen, hopende dat ze niet gesnapt worden. Dat niemand doorheeft dat ze simpelweg hun werk niet op orde hebben, of te laf zijn om een beslissing te nemen.
Met als treurig dieptepunt de vraag deze week waar we toch de asielzoekers moeten laten. De gemeente kan blijkbaar prima 45.358 inwoners huisvesten zonder ons om onze mening te vragen. Maar 278 asielzoekers is te moeilijk. Dan ben je echt ongeschikt als bestuurder. Een gebrek aan kennis, aan kunde of gewoonweg geen ruggengraat? U als lezer mag het zeggen, ik durf die keuze niet te maken.
Christian Hogeveen – De Stad Nijkerk