Nou, dat was het dan, ergens in de komende maanden schrijf ik mijn laatste column. Met ongelofelijk veel plezier heb ik dit mogen doen en ik had er graag mee doorgegaan. Echter is de week niet van elastiek, ik heb een prachtig gezin en een prachtig bedrijf die beiden mijn volle aandacht nodig hebben. En daar moeten sommige dingen, zoals de column, voor wijken.
Wellicht gaat u mijn columns missen, dat zou een mooi compliment zijn. Wellicht bent u mijn meningen meer dan zat, ook dat is prima. Ik heb er een stuk of 35 geschreven, altijd de deadline gehaald. Een week nadat ik de krant liet weten er mee te stoppen miste ik prompt de deadline. Dat is best een prestatie, stoppen met iets en er dan alsnog te laat mee zijn. Maar goed, zolang er nog geen opvolger is blijf ik nog even doorschrijven. Waar ik wel over aan het mijmeren was, is stoppen hetzelfde als mislukken?
Het is een interessante vraag. Wat is een mislukking eigenlijk? Als je een restaurant begint en het na vijftien jaar failliet gaat, ben je dan mislukt? Of heb je vijftien jaar lang mensen een bord vol geluk geserveerd? En als je relatie na jaren op de klippen loopt, was het dan een mislukking? Of heb je al die tijd liefgehad en met enige regelmaat het dopje weer op de tandpasta tube gedraaid omdat ‘iemand’ dat niet deed?
Ik denk dat we het begrip ‘mislukken’ verkeerd begrijpen. Het suggereert een eindstation, een plek waar je met gebogen hoofd en een doosje tissues zit na te denken over al je verkeerde keuzes. Maar als dat zo was, zou iedereen met een verlopen bibliotheekboek al een mislukking zijn. Nee, mislukken is een kwestie van perspectief. Iemand die 99 keer struikelt en de honderdste keer een medaille wint, wordt een doorzetter genoemd. Iemand die 99 keer struikelt en besluit dat rennen misschien niet zijn ding is, is volgens sommigen mislukt. Maar misschien heeft diegene gewoon ontdekt dat wandelen ook best lekker is.
En eerlijk is eerlijk, er zit ook een bepaalde charme in falen. Kijk naar de uitvinder van de klittenbandschoen. Die heeft op een dag gedacht: veters zijn te ingewikkeld voor mij, ik moet iets simpels bedenken. En nu lopen we allemaal op schoenen die ‘tschrrrt’ zeggen als we ze uitdoen. Briljant.
Dus ja, deze column is te laat. En ja, ik stop ermee. Maar heb ik dan gefaald als columnist? Of heb ik al die tijd geschreven, gelachen, geïnspireerd en mijn deadline wonderbaarlijk vaak nét gehaald? Ik kies voor het laatste. En vergeet niet: als iets eindigt, betekent dat niet dat het nooit gelukt is.
Christian Hogeveen – De Stad Nijkerk