Daar gaan we, mijn eerste column! Recent is er een interview gepubliceerd, je hebt mogelijk een foto van me gezien, of ik heb vol enthousiasme aan je verteld dat ik mag schrijven voor de lokale krant en je kent me persoonlijk (hoi allemaal, hope I make you proud!). Ik ben dus de nieuwe columnist. Geboren in Nijkerkerveen, inmiddels verhuisd naar de o zo grote stad en trotse inwoner van Nijkerk. Met klem verbeter ik eenieder die onze stad een dorp noemt, de rotonde met de koe zal altijd de rotonde met de koe blijven, en ik heb zowel bruiloft als begrafenis in ‘t Koetshuis meegemaakt.
Leuk en aardig allemaal natuurlijk, maar wat kun je van me verwachten als columnist van De Stad Nijkerk? Schrijven zoals Cactus deed, dat zou fantastisch zijn. Als je Cactus niet kent; het was een steengoede columnist die jarenlang voor De Stad Nijkerk en meer geschreven heeft, schreef erg prikkelend en de Nijkerkse politici waren bang voor hem. Dit heb ik me laten vertellen in ieder geval, want hij is inmiddels overleden. Destijds zat ik middenin mijn kinderjaren en ik heb hem eigenlijk niet echt meegemaakt. Wat ik wel weet, is dat het een geliefd man was. Wat zou het mooi zijn als er over mij net zo lovend wordt gesproken als over Cactus.
Kleine disclaimer: ik ben eigenlijk niet echt een cactus. Ik ben een allemansvriend, bagatelliseer totdat ik erbij neerval en relativeer. Met mijn schrijven wil ik een andere kijk bieden, mensen bij elkaar brengen, live love laugh and all that crap. Eerlijk gezegd vind ik het zelfs een beetje spannend, want mensen krijgen een kijkje in de unieke, eigenzinnige en soms persoonlijke warboel in mijn hoofd. Wat als de buurt Luxool achter me aankomt omdat ik zeg dat ik ze vind piepen over de verkeersdrukte in hun chique straat? Wat als Nijkerkerveen het niet zint dat ik Christian bijval over dat AZC? Of wat als Hoevelaken zich beledigd voelt als ik af en toe een grapje over ze maak?
Wat als, wat als, wat als… ik kan nogal een doemdenker zijn. Misschien ga je dat ook wel lezen in mijn columns. Daarnaast ben ik soms wat flierefluiterig, afgeleid, naïef. Al die kenmerken bij elkaar maken me denk ik eigenlijk gewoon een mens en lekker toegankelijk. Nee, ik ben geen cactus. Meer een madeliefje. Soms misschien een fuchsia. Maar niemand hoeft echt bang voor me te zijn. Met name hoop ik dat je de stad gaat zien door mijn ogen, want laten we eerlijk zijn: Nijkerk is echt fantastisch.
Angeline Benschop – De Stad Nijkerk.
Foto: Mathilde Dusol