Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Leendert van der Sluijs.
Ha Judith, beste collega, en min of meer leeftijdgenoot,
Weet je wat ik altijd raar heb gevonden? Dat je eigenlijk altijd ouder bent dan je zegt. Ga maar na: iemand is 51 geworden, en oké, leuk, dank voor de felicitatie!, maar de grap is dat hij (lees ook: zij) een heel jaar 51 mag blijven terwijl hij een dag later al ouder is dan 51, namelijk 51 en één dag. En dat gaat zo een heel jaar door! Je zegt dat je 51 bent, maar je bent over een paar maanden, over een half jaar, over driekwart jaar, al veel ouder – en toch mag je blijven zeggen (een heel jaar lang dus) dat je 51 bent. Ik vind dat verbazend. Je kunt dus ook zeggen dat je altijd mag zeggen (behalve op je verjaardag dan) dat je jonger bent dan je in feite bent. Ik ben 51! Dat is niet waar: ik ben 51 en twee dagen. En toch is het waar! Kijk en dat gebeurt dus zo je hele leven al. Toen je 1 werd was je een dag later al ouder dan 1, en toch hield iedereen voor je vol dat je 1 was en bleef. Je was in feite al aan je 2e jaar begonnen, en toch iedereen maar zeggen dat je 1 was!
Maar Judith dit betekent dus dat je altijd op jezelf vooruit loopt! Ik weet niet hoe jong/oud jij bent, maar dit weet ik wel: je zult altijd ouder zijn dan je zegt te zijn (of je zou net vandaag jarig zijn! gefeliciteerd dan!), en dus is iemand eigenlijk nooit de persoon van die of die leeftijd, maar altijd ietsje meer, of zelfs heel veel meer. Denk je eens in: je zegt: ik ben 90 en in feite ben je al 364 dagen verder, dan mag je nog altijd zeggen dat je 90 bent! Dat is best wel gek: het ligt voor de hand dat je zou zeggen: ik ben 91, want ja er 1 dag vandaan… 90 jaar + 364 dagen is toch eigenlijk wel 91, en niet meer 90… Ik hoop het te beleven: dat ik op die 364e dag heel blij kan zeggen: ik ben 90! En niemand kan mij tegenspreken!
Leuk is dat hé, dat we dus altijd zeggen jonger te zijn dan we in feite zijn. Behalve dan dus op die éne dag die je verjaar-dag heet te zijn. Ja, op één dag in het jaar ben je precies zo oud als je zegt te zijn, dat is zo. Toch zit daar ook nog wel een moeilijkheid, want je geboorte duurde natuurlijk niet een hele dag. Dus je kunt je feitelijke leeftijd alleen maar uitspreken op het tijdstip dat voor jou is opgeschreven als het tijdstip dat je ter wereld kwam, meestal is dat op de minuut nauwkeurig (ik heb nog nooit op een geboortekaartje gelezen dat het was – bijvoorbeeld – tussen 1 en 3 uur in de nacht, of in de middag). Hoe oud je zegt te zijn geldt dus maar een minuut lang! Woensdag was ik jarig, ik werd 51, en ik was het maar een minuut! Nu ben ik als je het in minuten telt al weer heeeeeeeeel veel ouder – maar hee, ik ben en blijf voorlopig toch NIET ouder, ik mag het een heel jaar volhouden dat ik NIET ouder ben dan 51! Het is dus wel zo, maar we rekenen elkaar gewoon altijd jonger, we geven elkaar als het ware altijd een heel jaar cadeau!! Hoe mooi is dat! In feite geven we elkaar dus elke dág cadeau! (ja behalve dan die ene dag, maar zoals al gezegd, die eigenlijk ook, want die ene minuut is ook maar een minuut van de dag, al die andere minuten heb je op die dag dan ook! (het zijn er 60 x 24 uur – 1 minuut = 1439 minuten!)) We geven elkaar dus het feitelijke leven cadeau! En dat hebben we altijd al gedaan en dat zullen we blijven doen! Je krijgt altijd alles van iedereen cadeau, je leven nu, maar ook je jeugd, en hoe oud je ook wordt, je krijgt het als een enorm cadeau: altijd jonger hoewel ouder.
Kijk, het is zo waar wat jij in je eigen mooie woorden schrijft, je ontgroeit je kinderboeken, en ook: je hebt vele boeken waarvoor je de zin ontbreekt ze te lezen, ze hebben wel een verhaal maar het is niet jouw toekomstverhaal, kijk je naar die boeken dan zijn ze voor jou al gedateerd (’t kan meevallen, als je ze toch zou openslaan, maar dat is een ander verhaal: alles is mogelijk, maar daarmee nog niet waarschijnlijk). Ik las als kind de hele Kameleon-serie en de Arendsoog-reeks, geweldige boeken, voor toen – voor nu, hebben ze naar mijn idee niks met de toekomst te maken. Die toekomst had ik toen niet nodig denk ik nu. Apart is dat. Als kind heb je genoeg (of je handen vol) aan het hier en nu. Hoe ouder je wordt hoe meer je het van de toekomst moet hebben, van wat je gegéven wordt. Elke dag. Dag voor dag. Tot weken, maanden. Elk jaar.
Oeps, ik had nog iets over Toon Tellegen willen schrijven! Doe ik de volgende keer! Houd je nog van me tegoed, zoals we alles in het leven altijd tegoed houden!
Hartelijke groet van deze (voorlopig) 51-jarige,
Leendert