Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Judith Visser.

Ha Leendert,

mede-chaoot! Ik raakte echt de weg een beetje kwijt in jouw laatste brief. Een PS bij een PS, en dan bij de eerste of de tweede PS, of was het nou bij jouw tweede brief…? En tot overmaat van ramp vulde mijn brein het PS steeds in als Play Station i.p.v. Post Scriptum (iets met kinderen en hun spelletjes). Je begrijpt, verwarring alom! Maar ‘t is al goed, ik ben wel wat chaos gewend. En zoals ik vaak zeg voordat ik met ambtsdragers een kerkdienst in stap ‘als er wat mis gaat, dan lachen we er gewoon even om en gaan we weer verder’. 

Dus na de eerste lezing van jouw brief heb ik eerst gelachen, ik vond het een fantastische brief. En daarna ben ik nog eens gaan lezen om eens te ontdekken waar ik nu eigenlijk op reageren moest. Yes, positief nieuws, daar hou ik ook van, daar mag de krant zich ook meer mee vullen wat mij betreft. Ken je dat leuk kinderen-voor-kinderen liedje daar nog van, ‘t is al een poos geleden hoor: ‘als ik de baas zou zijn van het journaal, dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever, de hele wereld werd meteen een beetje liever, want ik negeerde alle narigheid totaal….’ Nou vooruit, dat laatste hoeft ook niet per se, want het is ook goed om te weten wat er in de wereld speelt, maar de zin daarvoor vind ik meesterlijk: de hele wereld werd meteen een beetje liever. Ik geloof echt dat dat waar is! Als we met elkaar meer positieve berichten horen, lezen en zien, dan worden we daar allemaal een beetje positiever van, ik weet het zeker!! Ze zeggen immers ook dat bloemen en planten mooier groeien en bloeien als je lief tegen ze praat, zou dat dan voor mensen niet even zo goed of misschien zelfs nog meer gelden?

En toen ging het van het positieve nieuws naar jou PS bij PS, een eerste en een tweede en iets met brieven… Weet je waar jouw brief mij ineens aan doet denken? Aan een boekje dat ik vroeger eens gekregen had. De titel schiet me niet meer te binnen, maar het concept was geweldig, zorgde voor uren leesplezier. Je las een bladzijde en na die bladzijde kreeg je een vraag waarop twee antwoorden mogelijk waren. Bij antwoord 1 ging je naar bladzijde 25 (bijvoorbeeld) en bij antwoord 2 ging je naar bladzijde 3. En ging je dan naar een van deze twee bladzijdes, gebeurde daar hetzelfde. Je kreeg een vraag met twee mogelijke antwoorden die allebei verwezen naar een andere bladzijde. En zo kon al lezend uit het doolhof van het boekje komen… of niet! Ik vond het als kind best even schokkend dat er ook een bladzijde tussen zat die mij vertelde dat ik niet verder kon lezen en voor altijd in het boek opgesloten zat. Voor iemand met een rijke fantasie zoals ik, was dat best even heftig. Het benam mij bijna de adem, tot ik ontdekte dat ik met een grote klap het boek toch dicht kon slaan zonder mijzelf erin… Hoera! En na een flinke hap zuurstof begon ik lachend weer van voren af aan. Als dat geen kunstige manier is om kinderen aan het lezen te houden, geweldig!

O, en wat past het citaat van Ida Gerhardt, uit mijn tweede brief aan jou, hier goed bij: ‘zij die lezen mogen eenzaam wezen’. Lezen is een avontuur! En als je je dan soms even verliest in het verhaal, so what, jij en je boek, je boek en jij, meer heb je niet nodig zo nu en dan. He, zou mijn brief dan toch nog een PS worden bij mijn tweede brief aan jou? Of een antwoord op jouw PS bij jouw PS1 en brief 2? Welke kies je? Dan zeg ik naar welke brief je mag gaan…

Nee, nee, nee, nee, dit wordt echt te ingewikkeld, en het leven is al ingewikkeld genoeg vandaag de dag. Ik laat het hierbij, gewoon een brief van mij aan jou punt.

Een hartelijke brievengroet,

Judith