Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Judith Visser.
Ha Leendert,
Zo vriendelijk die waarschuwing in jouw brief! Maar, ondanks mijn angst voor spinnen heb ik toch doorgelezen. Mijn nieuwsgierigheid naar jouw schrijfsels overwon. Ik heb het met rillende belangstelling gelezen. En zo vervelend dat er dan altijd mensen zijn die zeggen dat ze altijd met z’n tweeën zijn, die spinnen, brrrrr.
Ik vind het best heel stoer wat je deed, maar weet je dat ik onlangs een artikeltje las waarin geschreven werd dat het doden van een spin in huis averechts werkt!? Ik schrok ervan! En nee, ik dood echt niet alle spinnen in huis die ik tegenkom, maar als ik ze niet met een doekje durf te pakken… In ieder geval, de gedachte in dit artikel was als volgt. Spinnen eten insecten. Wanneer je een spin in huis doodt, dan neemt het aantal insecten in huis toe, en dat trekt weer nieuwe spinnen aan! Dusss, ik wilde je het toch maar even meegeven.
Wat een prachtige woorden van Guardini haalde je aan. ‘Geloof betekent de bereidheid om de openbarende figuur te aanvaarden. Geloof is gehoorzaamheid aan het fenomeen.’ Nee, dit gaat niet over spinnen hoor! Het doet me denken aan de tijd dat ik de wereld van Narnia (van de schrijver C.S. Lewis) ontdekte. Wat een tijd! Wat een openbaring! Ik kan wel met uitroeptekens blijven strooien hier! Een studiegenoot, die mij op het spoor van Narnia zette, zei op een zeker moment tegen mij ‘jij bent een dochter van Aslan!’. Voordat ik deze bijzondere boeken gelezen had, wist ik wel dat God bestaat en dat Hij iets met mijn leven wil, maar verder dan dat kwam ik niet. Maar toen, toen kwam Aslan in mijn leven, wat zeg ik, hij kwam in mijn ziel en brulde daar zijn scheppende brul. Wow! Er werd iets opengebroken en aangeraakt. Aslan trok mij Narnia in om mij vervolgens, net als Peter, Susan, Edmund en Lucy, met Narniaanse wijsheid de wereld weer in te sturen. Was ik wijzer toen ik de boeken van Narnia gelezen had? Job leerde al eens dat ‘de vreze des Heren, dat is wijsheid’, dus ja, ik was weldegelijk wat wijzer toen ik deze boeken gelezen had. Aslan had mij leren geloven, hij leerde mij over God, hij maakte mij bereid om de openbarende figuur (Jezus) te aanvaarden. En tot slot leert Guardini hier nog een belangrijk fenomeen bij, geloof is niet alleen maar een blij gevoel dat je hebt na een grootse ontdekking, het is vooral het blijvend gehoorzamen daarna. Ook al gaat dat bijzondere blije gevoel voorbij, dan nog blijf je gehoorzaam, zonder op zoek te gaan naar een nieuw sprankelend en blij gevoel. Je hebt eenmaal ontdekt dat God God is, en daar kun je niet meer achter terug. Dat is gehoorzaamheid, dat is trouw!
Ok, maakt dit de uitspraak van Guardini een beetje duidelijker? Ik hoop het, ik word elke keer zo blij van de woorden die deze priester geschreven heeft. Een ander citaat van hem dat mij ooit diep geraakt heeft gaat over de stilte. “De grote dingen voltrekken zich in de stilte. Niet in het lawaai en de enscenering van uiterlijke gebeurtenissen, maar in de helderheid van de innerlijke blik, in de discrete beweging van een beslissing, in offers en verborgen overwinningen, wanneer liefde het hart raakt, wanneer actie de vrije geest opwekt. De stille krachten zijn werkelijk de sterke krachten. Wij willen onze aandacht richten op het meest verborgen, het meest stille gebeuren, waarvan de geheime oorsprong in God verloren is, ontoegankelijk voor menselijke blikken” Deze uitspraak heeft mij door heet laatste stukje theologische (lees; kerkelijke) opleiding getrokken. Ik had al zo vaak de kritiek gekregen dat ik geen theologische taal sprak dat ik op zeker moment besloot maar eens een poosje helemaal mijn mond te houden (ja, kan ik best hoor!). Dat leverde wat ongemakkelijke momenten op. Bijzonder eigenlijk hoe predikanten in spe en dames en heren professoren in de theologie moeilijk met stilte om kunnen gaan! Maar gesterkt door de wijze woorden van Guardini hield ik vol en vond ik mijn eigen weg in dit academische mijnenveld, I survived!
Genoeg woorden Leendert! Nu worden we even stil, want ook dat kunnen wij, toch?
Hartelijke, collegiale groet,
Judith