Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Judith Visser.

Ha Leendert,

Wat een interessante en mooie brief weer, dank je wel. En, weet je, preken en dromen, ik vind het geen rare gedachten hoor. Ik moest denken aan iemand ‘van vroeger’ die beweerde dat hij soms zo ‘s ochtends vlak voor het ontwaken hele preken kon dromen, die hij dan toch ook gebruiken kon voor de dienst op zondag. Dat moeten toch ware kadootjes zijn! Alhoewel, hij vertrouwde mij toe, dat het behoorlijk intensief was om zo te ontwaken. En dat kan ik me dan ook wel weer voorstellen. Je zou het wellicht kunnen verklaren uit het feit dat je in je voorbereiding voor een zondagse dienst zo intensief met een tekst bezig bent dat je er zelfs over gaat dromen. Maar dat je dan in je droom ook echt kunt dromen wat je gaat preken, dat vind ik dan toch ook wel heel bijzonder. 

Toch is het dan geen ultra korte preek, geen lichtflits of bliksemschicht, wat je weet het nog… En nee deze beste man preekte ook zeker niet kort, dat kan ik je ook vertellen. Boeiend was het zeker, maar kort, nee dat zeker niet. Maar toch vind ik jouw beeld van die lichtflits herkenbaar. Ik zou inderdaad wakker worden en weten dat ik het gedroomd had, maar wat had ik dan gedroomd? Met zulke flitspreken moet je de mensen in de kerk, zeker als ze geen ochtendmens, gaan vermoeien en al helemaal niet beangstigen!

Misschien zou het wel interessant zijn om zo’n flitspreek toch proberen te onthouden, al is het maar een klein beetje. Dan moet je gewoon wat wat je je nog wel kunt herinneren opschrijven en bewaren in je hart. En als je daar dan iedere keer weer even aan terugdenkt, dan komt die preek misschien toch wel weer tevoorschijn. Zou dat geen mooi kadootje zijn? Je moet misschien ook niet te snel door willen geven wat je net zelf ontvangen hebt? Net zoals Maria, de moeder van Jezus, die alles wat ze over haar zoon(tje) hoorde bewaarde in haar hart. Ze begreep er waarschijnlijk vrij weinig van, maar voelde wel aan dat het belangrijk was. Het was de moeite van het bewaren waard. En dat deed ze, ze bewaarde en als de tijd rijp was, dan zou ze begrijpen wat er allemaal over haar Jezus gezegd was. 

Of ben ik nu wat te hoogdravend? Je weet, mijn hersens zijn wat geschud onlangs, het moet allemaal weer even op de juiste plek terecht komen…

Leendert, bedankt dat je Lucy’s preek aanhaalde! Ik was weliswaar geen 9 jaar oud toen ik mijn eerste preek schreef, ik zal een jaar of 23 geweest zijn, da’s ook ok toch? Toen ik 9 was hield ik mij nog met hele andere zaken bezig. Maar wat deed ze dat goed, Lucy! Precies zoals het gaat toch? Je hebt je eigen gedachten en ideeën over God, mensen en de wereld. Je leest de Bijbel en denkt ‘he, daar staan toch hele andere dingen dan ik bedacht had.’ En zo begint het, zo ga je ontdekken, wie God is, wat er allemaal nog over Hem te ontdekken valt, wat we samen over Hem kunnen leren. Een deel van je eigen gedachten en ideeën blijken te kloppen en een deel ook weer niet.

En dan, stil worden, dat is toch sowieso de beste reactie, of niet? Van nadenken over God word je stil, dan krijgen de woorden en beelden kans om zich in je hart te nestelen en je daar zo nu en dan aan het denken te zetten. En durven we dan nog te preken? Nou, niet in m’n uppie in ieder geval. Het is en blijft een waagstuk. Maar zolang je beseft dat je je preek niet alleen schrijft en ook niet alleen preekt, maar altijd met open handen bij Hem mag staan, dan mogen we misschien toch elke keer weer een poging wagen.

Dus, niet stoppen met preken hoor, er valt nog zoveel te ontdekken!

Hartelijke groet, Judith