Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Judith Visser.
Leendert!
Niet boos worden, alsjeblieft, ik vind dat zo ongezellig, dat weet je inmiddels misschien wel. Vrees niet, vlees is nog niet uit mijn leven geschrapt. Och, maar een ander zal zeggen ‘vrees niet…? Ze moest zich schamen dat vlees nog niet uit haar leven geschrapt is!’ Zoveel mensen zoveel meningen. En ruzie maken, nee daar hou ik ook echt niet van hoor. Dus lieve slagers ik ben niet tegen jullie, maar denken jullie ook eens mee over waar het door jullie geslachte en verkochte vlees vandaan komt? En lieve Oosterburen, ik heb ook niets tegen jullie voorliefde voor Bratwurst, maar sta toch ook eens stil bij de lijdensweg die aan die Bratwurst vooraf gaat. Is dat echt nodig? Of kan het anders? (het antwoord is JA!). En de wekelijkse BBQ-fans, zien jullie ook al die artikeltjes voorbij komen over vegetarisch BBQ-en, gewoon eens proberen joh! Want, zeer gewaardeerde collega Leendert, de bezwaren die jij aanhaalt tegen het laten staan van jouw smakelijke stukje vlees, zijn onzin. Oeps… schrijf ik dat echt? Ja, dat schrijf ik echt! Stoppen met lachen? Veranderende ogen? Gevoelloze duimen? Een rimpel in je voorhoofd? Serieus? Je moet niet alles geloven wat Google je vertelt he. Of spreek je uit ervaring? Ik denk dat je ongetwijfeld verandert, maar dat heeft niets te maken met het laten staan van vlees, je verandert sowieso wel. Net zoals de wereld verandert, het klimaat verandert, dieren veranderen… en ja echt, mensen kunnen dat ook, moeten dat zelfs misschien wel. Alleen vinden we het zo verrekte lastig.
Maar, we maken hier geen woorden/brieven meer aan vuil. Ik zal mijn best doen. De scholen zijn weer begonnen, dus de kans om nog eens een van de prachtige Leidse musea te bezoeken is verkleind… voorlopig!
Je brief maakte me toch ook blij Leendert. Je haalde ‘Oscar en oma Rozerood’ aan. Aan dat boekje had ik al lang niet meer gedacht, en jij bracht het weer in mijn herinnering, dank je wel! Het is zo’n mooi boekje, zo mooi to-the-point. Ik ben in mijn boekenverzameling gedoken, maar heb het helaas nog niet terug kunnen vinden.
Dat brengt mij ineens weer bij een vraag… Ruim jij weleens boeken op? Ik moet weleens wat boeken opruimen vanwege ruimtegebrek, maar wat vind ik dat moeilijk. Ik heb weleens een e-reader van iemand geleend, ken je dat? Een soort Ipad waar je een enorme bibliotheek op kunt zetten, zodat je in zo’n klein apparaat altijd wat te lezen hebt. Maar ik vond het niks. Ik miste de geur van het boek, het geluid van de bladzijden die je omslaat, de vreugde van herinneringen als je zo eens een poosje voor je boekenkast zit en je ziet de ruggen van die vele mooie boeken die je al gelezen hebt. Ik lijk daarin een beetje op mijn opa. De beste man ging met zijn 90 jaren nog wekelijks naar de boekhandel op de hoek om weer een nieuw boek te kopen. En geen makkelijke romannetjes hoor, maar serieuze literatuur, theologie en filosofie. Hij had een aparte kamer, waar de boekenkasten in vorkformatie stonden en waar de planken steevast een dubbele rij boeken te dragen hadden. Als ik er aan terugdenk kan ik er weer van genieten! Maar toch moet ik soms wat boeken opruimen. Ik probeer dan eerst de boeken op te sporen die ik nog altijd niet gelezen heb. Maar dan denk ik ‘ach, deze boeken verdienen het toch om toch een keer gelezen te worden?’. En soms laat ik ze dan toch staan en soms denk ik dat ze het dan beter verdienen om door iemand anders gelezen te worden. Ik ben zo benieuwd of jij hier ook zo’n moeite mee hebt.
Hier stop ik met schrijven. Ik hoop dat je niet (meer) boos op mij bent en anders schrijf je het maar van je af, in je volgende brief!
Hartelijke collegiale groet,
Judith