Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Leendert van der Sluijs.
Judith,
Ik aarzel. Ik geef het maar eerlijk toe. Ik weet niet of het wel zo verstandig is… Jij hebt nu waarschijnlijk het woord ‘vlees’ al uit je woordenboek geschrapt… Ik ril. De volgende stap is je kookboek. Ik weet niet of ik met deze brief al te laat ben, maar als je je kookboek zo gauw even niet kon vinden voor die verwoestende daad, wacht nog even. Want is het dat nu echt allemaal waard? Je hebt nu ruzie gemaakt met alle slagers in de wijde omgeving, en misschien ook al met je Duitse vrienden (nee die willen natuurlijk niet meer komen als je geen Bratwurst in huis hebt) en heb je al gedacht aan al die mensen van de wekelijkse barbecue op al die verschillende adressen. En ruzie moeten we te allen tijde voorkomen vind ik eigenlijk. Jij zit nu dagelijks vegetarisch te doen, maar je moet wel blijven kunnen lachen.. Ehm, je merkt dat ik een beetje ongerust ben over het verdere verloop. Ook omdat ik onlangs hoorde dat wanneer je stopt met vlees eten dat je dan zelf ook verandert! Wist jij dat? Ik niet, maar nu wel. En ik weet niet of ik dat wel wil. Weet je wat ik hoorde? Als je stopt met vlees eten VERANDEREN JE OGEN VAN KLEUR! Echt! Wie bruine ogen heeft, krijgt blauwe, en ook andersom. En dat is nog niet alles, je krijgt ook gevoelloze duimen. Heel raar, maar ‘t schijnt echt zo te zijn. Lijkt me lastig, vooral nu we tegenwoordig duimen hebben gekregen om te appen. Maar ja, daar zal ook wel een oplossing voor zijn, maar ‘k vind het toch geen prettig idee. En last but not least, een gevolg van geen vlees meer eten is een rimpel in je voorhoofd. Ook niet het ergste natuurlijk, maar ’t is maar dat je het weet. – Nou ja, hierom aarzel ik dus, en hierom is daarom en als je me nu vraagt waarom, dan is waarom ook daarom. Ehm, misschien kun jij je licht er nog een keer over laten schijnen of dit nu echt zo verder moet. Moeten we nu echt alles opgeven voor een opgezette dodo?! Ik word zelfs een beetje boos merk ik. Waarom moet je nu altijd weer naar Leiden hè?! Die vogel wordt er in ieder geval niet warm of koud van! (sorry)
Toch probeer ik je te volgen. Je bent immers een van mijn meest gewaardeerde collega’s. Jij zegt nooit zomaar wat. The preacher is the message. Maar nu dus ff serieus, streep onder het voorgaande, eerlijk gezegd vind ik het hartverscheurend overtuigend als je zegt ‘wij moeten toch ook in staat zijn om op een positieve manier invloed uit te oefenen op de kringloop van het leven’ (les 1 van de dode dodo). Maar! Ik heb alleen een maar… Begrijp je me?
Je stelde me ten slotte voor een brief aan God te schrijven. Rare nieuwigheid, wie doet zoiets? Maar zo raar is het niet. Eén van de allermooiste boekjes, kan ik hier wel nog wel even vertellen, is van een Franse schrijver met een Duitse opa, hij heet Eric-Emmanuel Schmitt. En het boekje heet: ‘Oscar en oma Rozerood’. De slimme tienjarige Oscar schrijft brieven aan God, heus waar, op verzoek van oma. Oma is zijn oma niet, maar hij heeft een oma nodig omdat hij ziek is. En oma moedigt hem aan, om aan God te schrijven alles wat hij maar tegen God wil zeggen. Weet je wat hij schrijft? Gouden zinnen: ‘Beste God, ik zeg het je maar meteen: ik heb een hekel aan schrijven. Dat doe ik alleen maar als het echt moet. Want schrijven is dikdoenerij, deftige prietpraat, blabla, enzovoort. Schrijven is niets anders dan liegen om de dingen mooier te maken. Echt iets voor grote mensen. Maar… wat ik wil is dat je je voor mij interesseert, daar heb ik behoefte aan.’ Mooi hè?
Dank voor je voorstel beste Judith, zo gek is het niet, brieven aan God schrijven… Als het echt moet…, en als je zo graag wilt dat… (door een ieder in te vullen naar wens)
Hartelijke collegiale groet,
Leendert