Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Judith Visser.
Ha Leendert!
Wow, een van de boeken die jij noemde bracht mij zomaar bij een leuke herinnering. Het boekje ‘Stil de tijd’ van Joke Hermsen heb ik ooit eens cadeau gekregen voor mijn bescheiden bijdrage aan de atelierroute in het dorp (stadje) waar ik ooit eens woonde. In dit dorp woonde een aantal kunstenaars die samen een atelierroute hadden uitgezet. Een heel leuk idee vond ik dat. Je werd uitgenodigd om van atelier naar atelier te wandelen om iedere keer weer verrast te worden door nieuwe vormen van kunst. En niet alleen de ateliers en de kunstuitingen waren de moeite waard, ook de wandeling door deze Parel aan de Linge was de moeite waard. Ik had een van de kunstenaars leren kennen via de vele wandelingetjes met de hond. Ik liep met Barry en zij liep met Cato en zo kwamen we elkaar nogal eens tegen en maakten dan een gezellig kletspraatje. En op zeker moment vroeg ze mij of ik een bijdrage wilde leveren aan hun atelierroute.
Ik schoot eerst in de lach, want kunst vind ik mooi en interessant om naar te kijken, maar het zelf maken…? En tja, ik maakte weleens wat, maar om dat nou kunst te noemen…? Maar gelukkig was dat ook niet wat ze mij vroeg. De atelierroute zou ingeluid worden met een kleine bijeenkomst met hapje en drankje en ze vroeg mij om tijdens dat moment iets te vertellen, iets dat raakte aan het thema (tijd, hoe kan het anders) en mijn ervaringen daarmee. Nou dat wilde ik wel hoor, leuk! En in de samenkomsten voorafgaand aan deze atelierroute leerde ik nieuwe dingen over kunst. Zo vertelde een van de kunstenaars dat zij zelf haar verf maakte van natuurlijk materialen. Ze had daar wat schilderijtjes mee gemaakt en toen ze de volgende dag in haar atelier ging kijken bleek dat een naaktslak haar schilderijtjes weggegeten had! De schildersdoekjes van canvas stonden er nog, maar haar schilderijtje was verdwenen. Dat vond ik wel heel bijzonder. En kunst bleek eigenlijk eenvoudiger dan ik dacht. Ik vertelde dat ik eens zelf een wigwam-tent voor mijn kinderen gemaakt had, van stof en bamboepalen. En toen werd mij verteld dat als ik deze tent nog een aantal keer gemaakt had, maar dan in een steeds kleinere variant dat ik dan zomaar iets gemaakt zou kunnen hebben dat de naam ‘kunst’ mag dragen. En ook ontdekte ik toen weer opnieuw dat het de moeite loont om eens langere tijd stil te staan bij een enkel kunstwerk. Hoe langer je dat doet, hoe meer je gaat zien! Zo bijzonder. En de uitleg van de kunstenaar zelf is boeiend, maar met dezelfde belangstelling kan een kunstenaar naar jouw beleving of jouw uitleg van zijn/haar kunstwerk luisteren.
Tjonge, waar de titel van een boekje je ineens kan brengen in gedachten. Bedankt Leendert! En ja, ik snap wel wat je bedoelt als je schrijft dat je wat verdrietig wordt van het wegtikken van de tijd. Zomaar vraag ik mij af of dat ook niet met onze (!) leeftijd te maken heeft. We zijn niet oud, maar wel ouder. Als kind en als tiener kon ik niet wachten tot die tijd van ‘later, als ik groot ben…’. En nu doe ik dat spelletje ook met mijn kinderen ‘later als ik groot ben dan… ‘, maar realiseer ik me dat mijn keuzemogelijkheden drastisch minder geworden zijn dan toen ik nog klein was. En als mijn dochters dan vol verwachting vragen ‘en jij mam, wat wil jij later worden?’ dan moet ik soms enigszins verschrikt het antwoord schuldig blijven, omdat ik me nog zo heerlijk naïef in hun dromen had verloren. Later is nu, en nu is alweer voorbij. Tja, daar moet ik ook niet te lang bij stil staan hoor, daar word ik ook verdrietig van.
Het boek van Toon Tellegen dat jij noemt ga ik gauw eens lezen. Dat moet lukken met de vakantie voor de deur! Het klinkt wel als een heftig boekje, zou het wel vakantie-kost zijn? Ik ga het gewoon proberen, dat is de enige manier om daar achter te komen. En je hebt gelijk, ook in de vakantie moeten we bij de (heilige)leesles blijven. Ook al zei ik vroeger als kind dat ook mijn hersens vakantie hadden als iemand in de vakantie mij een (te) moeilijke vraag stelde.
Een fijne vakantie Leendert!
Hartelijke groet,
Judith