Als vader weet ik bijzonder goed dat angsten vaak ongegrond zijn. Er is nog nooit echt een spook op de kamer van zoonlief geweest. Maar als hij midden in de nacht een schaduw ziet, wil hij toch heel graag bij ons in bed.

We zijn ook niet altijd bang voor de juiste dingen. Er zijn meer mensen bang voor haaien dan voor de zee. En toch overlijden er meer mensen aan verdrinking. Er hebben meer mensen vliegangst, dan angst voor autorijden. Toch zorgt het dagelijks verkeer voor meer slachtoffers dan vliegtuigongelukken.

Ongezond eten is veel schadelijker voor onze samenleving dan het openstellen van onze grenzen voor immigranten en asielzoekers. Zo bezien is het voor onze gemeente beter om De Paddenstoel te vervangen voor een azc.

En toch werkt het zo niet. Zo werken onze hoofden en harten niet. Wat ik geleerd heb van het vaderschap is dat elke angst een antwoord behoeft. Een antwoord dat altijd vanuit begrip en liefde moet komen. Ratio en boosheid zijn nooit de oplossing voor de angst van een ander.

En daarom heb ik gemengde gevoelens over mijn laatste twee columns. Eerst schreef ik over het gebrek aan daadkracht en durf van onze lokale overheid. En in mijn volgende column schreef ik over het teveel aan daadkracht van een deel van onze inwoners.

Een vriend wees mij erop dat een goedgeschreven column niet altijd een goede column is. Een lekkere oneliner doet het goed als tussenkop in de krant, maar doet hij het ook goed in de dialoog tussen burgers en politici? Als ik eerlijk ben, dan heeft hij gelijk, misschien was ik zelf wel even ongeschikt als columnist. Uiteraard wil ik graag dat we als burgers grote harten hebben, openstaan voor de problemen van een ander. Dat we het lef hebben om dit met elkaar op te willen lossen.

En een deel van mij vindt het verre van okay om grote rode spandoeken op te hangen en dreigementen te uiten naar politici. Een deel van mij wil daar volop tegenin en voordat ik het weet, ben ik zelf ook aan het polariseren.

En ik wilde juist niet polariseren, ik wil een wereld waarin we beseffen dat we zelf ook niet altijd veiligheid gekend hebben. Dat wij bestaan bij de gratie van de grootmoedigheid van anderen. En dan is boosheid geen oplossing, maar een vinnige column is dan waarschijnlijk ook geen oplossing.

Zullen we samen nog een tijdje verder worstelen? Dat we begrip en liefde tonen, ook al zien we de uitkomst nog niet? Op hoop van zegen dat we er samen uit gaan komen? Ik weet zeker dat we daarvoor geschikt zijn.

Christian Hogeveen – De Stad Nijkerk