De komende jaren ga ik absoluut nog een paar keer stevig balen. Eén van de leukste kanten aan het schrijven van columns is dat je columns mag schrijven. Dat is overigens ook het grote nadeel van het schrijven van columns, elke twee weken moet je een column schrijven. Het is ongelofelijk leuk om door de stad te fietsen, iets te zien gebeuren en dan te denken: daar zou iemand een column over moeten schrijven. Of dat je in de klant leest dat een wethouder weer eens een matige beslissing neemt en dat je denkt: daar moet echt iemand een column over schrijven. En dan thuiskomen en de mogelijkheid hebben om die column te schrijven. De pen is immers machtiger dan het zwaard. Ik zal het gaan missen, om de mogelijkheid te hebben het publieke debat te beïnvloeden. De mogelijkheid te hebben om mensen te laten lachen, boos te maken en na te laten denken. Vooral dat laatste. Ik kreeg ooit een brief van een lezer, samengevat schreef hij: ik ben het niet altijd met hem eens, maar de columnist helpt mij om mijn mening te vormen. Prachtig! Ik ben er nooit op uit geweest om gelijk te hebben, laat staan gelijk te krijgen. Ik heb mensen willen vermaken en vooral heb ik mensen willen laten nadenken.
En je gedachten op papier zetten helpt je zelf ook om na te denken, ook dat was een mooie bijvangst. En ik heb veel gelachen, uiteraard om mijn eigen columns, maar vooral ook om uw reacties. Regelmatig kwamen er brieven en e-mails bij de redactie. Niet om nu bewust mensen boos te maken, maar vooral boze brieven vond ik altijd zeer vermakelijk. Niet eens altijd de inhoud, maar lieve mensen: we nemen onszelf echt veel te serieus. Wij lachen om de mensen die vroeger meenden dat de zon om de aarde draaide. Terwijl we nu zelf het hele universum om onszelf laten draaien, wat nog veel belachelijker is. Voor onze geboorte waren we er niet en niemand miste ons. Binnen twee generaties na ons overlijden weet niemand meer onze naam. Waarom leven we niet wat luchtiger, zonder stress over wat anderen van ons denken? Waarom moeten we overal een mening over hebben? Waarom zijn we toch altijd zo op zoek naar de goedkeuring van anderen. Wat is er waardevol aan de zucht naar geld en status, voor wie werken we zo hard?
Laat ik eindigen met een eeuwenoude goede raad, uit het bijbelboek Prediker: Eet uw brood met vreugde, drink uw wijn met een vrolijk hart. Want God heeft allang behagen in uw werken.
De vrede van God zij met u, of u het nou gelooft of niet.
Amen.
Christian Hogeveen – De Stad Nijkerk