Elke week domineespost als flessenpost op deze site: een Corona-briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Judith Visser.

Hai Leendert, collega van der Sluijs,

Wat een leuk idee van jou om brieven te schrijven. Het lijkt inderdaad wat ‘ouderwets’, maar het is toch een bijzonder fenomeen, het schrijven van een brief. Al schrijvend krijgen je gedachten vorm en woorden. Je weegt je woorden, kauwt er een poosje op, en verwoordt je gedachten misschien weer net even anders. Nou, als dat niet past bij de huidige trend van ‘slow-living’! 

Wat grappig dat jij het gevoel hebt dat we met z’n allen wat stil zijn komen te staan. Ik heb namelijk het gevoel dat ik het drukker heb dan ooit. Het werk in de gemeente, mijn kinderen helpen met schoolwerk, het huishouden draaiende houden. Het voelt niet echt als stil staan, alhoewel ik er zeker niet over wil klagen hoor. We maken er met elkaar wat van, leggen de lat niet te hoog en als de chaos in huis zegeviert dan denk ik ‘ach, morgen is er weer een dag’. 

Maar ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt. Met de eerste lockdown, in maart 2020, voelde ik een sprankelende hoop; zou de wereld nu toch echt een beetje kunnen veranderen? Iets minder ik-ik-ik en iets meer wij-samen. Een eerlijker wereld misschien? Een groenere wereld misschien? Een minder snelle wereld? Enigszins gelaten leken we toch samen ineens heel veel voor elkaar te krijgen. Het leven wat we leefden leek ineens toch wel een beetje anders te kunnen. Maar de goede moed lijkt wat verdwenen te zijn nu. Mensen lijken wat somberder te worden, we ‘zijn klaar met corona’, willen weer terug naar ‘normaal’. 

Dit geeft wel een negatieve sfeer, dat merk ik ook. Maar toch wil ik kiezen voor de positieve kant, ik zou bijna zeggen, ik kan niet anders. Dat komt door de profeet Habakuk (ja ja, we zijn toch dominees he). ‘Zelfs als de vijgenbomen niet zullen bloeien, en er geen een druif in de wijngaarden te vinden zal zijn…, zelfs dan zal ik toch nog juichen over de Heer, blij jubelen over de God die voor mij zorgt. Want de Heer is mijn kracht. Dankzij Hem zal ik rondspringen als een hert. Hij zal ervoor zorgen dat ik stevig blijf staan.’ (Habakuk 3:17-19). Elke dag probeer ik ‘dank U wel’ tegen God te zeggen, voor een dak boven ons hoofd, eten op ons bord, kleding om te dragen, enzovoorts. En het helpt hoor, je blijft meer gericht op de zonnestraaltjes in je leven, je blijft er positiever door. 

Dit maakt me eigenlijk wel nieuwsgierig. Hoe blijf jij een beetje positief in deze tijd? Voor jezelf, voor je gemeente? Of zie je toch vooral de negatieve kanten?   

Hartelijke collegiale groet,

Judith Visser