Elke week twee keer domineespost als flessenpost op deze site, op dinsdag en vrijdag: een Corona-briefwisseling van de twee Veense dominees Judith Visser en Leendert van der Sluijs. Hun vragen zouden zomaar ook uw/jouw vragen kunnen zijn. Hun antwoorden misschien eye-openers… Vandaag antwoordt ds. Judith Visser.

Ha Leendert!

Wat een geweldige brief weer, hoe krijg je het bedacht? En zo mooi verwoord, chapeau! Dat is wat mijn leraar Frans op de middelbare school altijd zei, petje af! Ik heb leuke herinneringen aan deze leraar. Ik hou van taal, de Franse taal is een prachtige taal, en deze leraar heeft eens met een prachtige baritonstem het Franse volkslied, je weet wel, de Marseillaise, in de klas gezongen. Dat vond ik wel behoorlijk stoer van hem.

Ik ben weleens een paar keer in Frankrijk geweest: de stad Parijs, en ja ook eens in Eurodisney en het mooie Taize. Ben je daar weleens geweest? Samen met twee vriendinnen heb ik eens een poging gedaan me in te voegen in het monastieke leven in Taize. Nou ja, ze hebben er een prachtig aangepast programma van gemaakt voor hun bezoekers. Maar bijzonder was het zeker. We zijn er een week geweest, maar ik heb er nog maandenlang op kunnen teren. De muziek, het feit dat je niet met ontblote schouders in de kerk mocht zitten (tja, wat blijft hangen als je 18 bent he), de prachtige vijver met waterval en ten slotte de gesprekken met elkaar en met compleet vreemden. In jouw brief schrijf je over de verzuiling, over hoe katholieken, hervormden en gereformeerden allemaal op hun eigen eilandje (of liever gezegd hun eigen zuil) gingen zitten. Daar merkte ik in Taize weinig van. Zo bijzonder hoe iedereen, ongeacht je achtergrond, met elkaar in gesprek ging over God, de Bijbel, geloven en leven. Het is al lang geleden dat ik er was, geen idee of er veel veranderd is, maar ik heb er goede herinneringen aan. 

Weet je wat ook zo’n grappige herinnering is aan mijn bezoekjes aan Frankrijk? De taal!  De eerste keer was ik er zo van overtuigd dat ik me wel zou redden met mijn Frans. Ik had ten slotte mijn eindexamen Frans afgerond met een keurige 8. Maar helaas, ik kon mijn vraag wel in het Frans stellen, maar het antwoord dat daarna over mij uitgestort werd met zo’n gigantische vaart, daar kon ik echt helemaal niets van volgen. Wat een teleurstelling! Maar gelukkig ben ik die wel weer te boven gekomen.

Taal maakt me ook even stil bij de dag van vandaag. Als deze brief op de website komt worden we ‘s avonds twee minuten stil, voor alle slachtoffers van oorlogsgeweld. Een brief als deze is niet de juiste manier om hier recht aan te doen. En toch, taal speelt ook een rol bij dodenherdenking. Wat hebben we met taal een belangrijk instrument in handen! Maar vaak zo zonder dat we het weten. We praten, kletsen, appen en zoomen wat weg! Tegenwoordig kan het online bijna net zo makkelijk als offline. Maar taal is daarbij een belangrijk hulpmiddel, om elkaar te ontmoeten, te begrijpen en te ontdekken waar de ander staat. Samen ontdekken we vragen en antwoorden(!) waarmee we bij elkaar kunnen hartluchten en waarmee we elkaar tevoorschijn kunnen luisteren, zoals Bert Bakker dat zo mooi zegt. Hebben we dat niet juist nodig in de strijd tegen oorlog en geweld, tegen haat, racisme en uitsluiting? 

Leendert, ik hoop dat je hartzeer inmiddels wat verzacht is, ik kijk weer vol verwachting uit naar jouw brief!

Collegiale groet,

Judith