Er is weer wat te beleven in Nijkerk. En eerlijk gezegd — wanneer niet? Neem nou dat beruchte kruispunt bij de Venestraat. Het is opnieuw aangepakt. Auto’s mogen er weer door, maar niet allemaal, niet altijd, en vooral: niet meer twee kanten op. Eenrichtingsverkeer dus. “Voor de veiligheid,” zegt de gemeente. Of, zoals menig automobilist mompelt terwijl hij achteruit weer de Torenstraat in probeert te steken: “Voor de verwarring.”
Maar goed, Nijkerk is in beweging — letterlijk en figuurlijk. En terwijl het verkeer zijn nieuwe route zoekt, beweegt ook de tijd verder. De Rehobothschool bestaat dit jaar 75 jaar! Een jubileum dat gevierd wordt met een reünie waar half Nijkerk vast een uitnodiging voor heeft ontvangen. Van de klassen van 1950 tot 2025: iedereen mag nog één keer terug naar de Brink om te kijken of de schoolbanken inderdaad zo klein waren als we ze herinneren.
En over herinneringen gesproken: stadsbeiaardier Wim Ruitenbeek heeft de historische speeltrommel van de toren weer nieuwe melodieën gegeven. Vier stuks, die tot april 2026 over het centrum zullen klinken. Dat is pas muziek in de oren — zolang je niet onder de toren woont, natuurlijk. Wie meer van eetbare klanken houdt, kan vanaf 17 oktober weer terecht bij de oliebollenkraam bij de Intratuin. De geur van vers gebakken olie en poedersuiker kondigt de winter aan. En eerlijk is eerlijk: één hap van zo’n goudbekroonde oliebol, en de file bij de Venestraat is zo vergeten.
Niet iedereen is nog onderweg naar het werk. Henk de Boer uit Nijkerkerveen, bekend van de Sinterklaasfeesten mag eindelijk van zijn pensioen genieten. De tuin vol slingers, het huis versierd: Nijkerkerveen vierde mee. Twee kleinkinderen wachten al op opa’s onverdeelde aandacht. Ondertussen kondigt wethouder René Windhouwer zijn politieke afscheid aan. Na jaren van toewijding, duurzaamheid en jeugdbeleid vindt hij het mooi geweest. Een wethouder die zelf zijn vertrek aankondigt vóór de verkiezingen….
Verder in de stad: vijftig inwoners van Oostelijk Nijkerk spraken opnieuw over de toekomst van hun wijk. Er lagen vier scenario’s op tafel, 41 ideeën uit juni, en ongetwijfeld 82 meningen. Participatie, heet dat. Of, zoals een oudere bewoner zei: “Vroeger noemden we dat gewoon burenoverleg.” Gelukkig is er ook tijd voor gezelligheid. Kees en John de Bever brachten De Zonnebloem Nijkerk-Nijkerkerveen in feeststemming met muziek, bingo en natuurlijk een polonaise. Dat heet dan vrijwilligerswerk, maar het leek verdacht veel op een feestje.
In de culinaire hoek viel er ook iets te vieren: restaurant Het Sluishuys is opnieuw opgenomen in de Michelin-gids. Chef-kok Erik Hendriksen kreeg lovende woorden over zijn klassieke gerechten. Steak tartaar, tarbot, ravioli — het klinkt allemaal zo verfijnd dat je bijna vergeet dat je vroeger bij de Paddestoel gewoon een frikandel speciaal haalde. Over die Paddestoel gesproken: Die iconische cafetaria in Nijkerkerveen heeft een fris rood jasje gekregen, mét witte stippen natuurlijk. Een lik verf en hop — nostalgie met een glanslaag.
Ondertussen dartelt Ollie de Olifant vrolijk verder door de gemeente. Het kleurrijke kunstwerk van Monique Zuidam blijft behouden en gaat op tournee langs scholen, buurthuizen en bibliotheken. Een reizende olifant als symbool van verbinding, mooier wordt het niet. Ook de kunstwereld zelf bruist: de derde editie van de Verkiezing Wisselsokkel in de gemeente Nijkerk heeft weer prachtige inzendingen opgeleverd. Drie genomineerde kunstwerken worden tijdens de Kunstweek in november geëxposeerd in de bibliotheken van Nijkerk, Hoevelaken en Nijkerkerveen. Daarna mag iedereen stemmen, want ook kunst leeft pas echt als de inwoners er iets van vinden. De winnaar krijgt in januari een plek op de sokkel in Hoevelaken — twee jaar lang eer, uitzicht en ongetwijfeld ook wat duivenpoep.
Bij gymnastiekvereniging DOTO wordt ondertussen het zestigjarig bestaan gevierd met lasergamen — want wie zegt dat gymnastiek alleen iets is voor matten en balken? En bij Sparta Nijkerk draaide het G-korfbaltoernooi om sportiviteit, plezier en samenzijn. Daar kan menig prof nog wat van leren. Zo is Nijkerk weer een week verder. Met oliebollen, nieuwe verf, kunst, kruispunten, pensioen en poedersuiker. Soms lijkt het alsof de wereld verandert, maar in Nijkerk blijft alles gelukkig nog een beetje herkenbaar.