Wie verwacht dat er onder deze kop iets te vieren valt, komt bedrogen uit. Want het soort bubbels waar ik het over wil hebben, hoef je niet te ontkurken. Ik heb het over groepen gelijkgestemde mensen die elkaar likes en kudo’s geven voor het fraai formuleren van meningen waar zij het toch al over eens zijn. 

Ik heb wel eens overwogen voor een afgebakende periode van een maand of meer buiten mijn eigen bubbel te treden. Door andere media te raadplegen, andere programma’s te kijken of luisteren en me vaker onder mensen te begeven die anders tegen onderwerpen aankijken dan ik. Om te ervaren hoe dat mijn kijk op de wereld zou beïnvloeden. Het is er nooit van gekomen zo’n experiment daadwerkelijk in gang te zetten en het lijkt me ook verdraaid lastig écht buiten je eigen bubbel(s) te komen. Want je bent nu eenmaal onlosmakelijk verbonden aan een netwerk van familie, vrienden, buren, collega’s. Niet dat die mensen het altijd overal met je over eens zijn natuurlijk – gelukkig niet – maar je komt pas goed los van je bubbel(s) als je echt afstand kunt nemen van alle invloeden die er normaal gesproken zijn. En daarmee wordt die proef praktisch nagenoeg onuitvoerbaar.

Soms wens ik mezelf wel wat meer peper toe in de gedachten waar ik mijn columns op baseer, want een vurig betoog kan bijdragen aan het vormen en aanscherpen van meningen, ook als dat schuurt of choqueert. En opwinding of boosheid is nu eenmaal een betere motor bij het schrijven dan begrip, nuance of gelatenheid. Tegelijkertijd vraag ik me ook vaak af wat de wereld er precies aan heeft dat iedereen overal zijn ongezouten mening over ventileert. De wildgroei aan gedachten en gevoelens die overal opduiken maakt mij in elk geval regelmatig meningenmoe. Zeker als het beoogde schokeffect bij degenen die ze uiten veel zwaarder lijkt te wegen dan het fundament waarop de meningen zijn gebouwd.

Dat gevoel bekruipt mij als ik de eigen-volk-eerst-reflex zie waarin sommige mensen schieten na de aankondiging van nieuws over de opvang van vluchtelingen uit Oekraïne op het voormalige zwembadterrein aan de Bloemendaalseweg in Nijkerk. Ik lees de door xenofobie ingegeven insinuaties over de toename aan criminaliteit die wel moet volgen op dit nieuws, ik zie de afgunstige aannames over de grootte van de televisies die deze mensen gaan krijgen en ik weet dat ik me buiten mijn bubbel bevind. Maar ik constateer ook dat er voor iedere mening wel ergens klapvee te vinden is. Als iedereen zijn eigen ideeën wel ergens bevestigd ziet, hoe komen we dan weer dichter bij elkaar?

Nelleke den Besten – De Stad Nijkerk