In een interview met de schrijfster, waar ik onlangs toevallig langs zapte, vertelde wijlen Annie M.G. Schmidt dat moeders nauwelijks voorkomen in haar kinderboeken, omdat ze te ‘bedillerig’ zijn. Mooi woord, vind ik, hoewel ik het liever niet wil zíjn. Op internet vind ik de synoniemen betuttelend, bemoeizuchtig, frikkerig… Moeders grijpen volgens Annie M.G. teveel in de belevingswereld van het kind in en spelen daarom niet of nauwelijks een rol in haar fantasie en verwondering. 

Toevallig beleefde ik vorige week een moment waarin ik hád kunnen ingrijpen, maar besloot dat niet te doen. Mijn dochter voerde een gesprek met een vriendinnetje over de boerenprotesten en de stikstofplannen van het kabinet. Samen kwamen ze tot de conclusie dat sommige boeren te ver gaan in hun acties, maar dat er ook argumenten voor én tegen de stikstofplannen zijn. Ik realiseerde me hoe wereldwijs ze zijn met hun 9 jaar. En dat het – zoals vaak in maatschappelijke discussies – niet zo zwart-wit is als we ons soms voor (willen) stellen.

Reflecterend op bijna vijf jaar columns van mijn hand op deze plek vraag ik me af of ik in mijn toon soms (te) bedillerig ben. Als ik de uitwassen van boerenprotestacties zie en de gevaarlijke situaties die daardoor ontstaan, maar ook de bedreigingen vanuit een totaal andere hoek gericht aan Caroline van der Plas bijvoorbeeld, roept dat een naar gevoel bij me op. Dan wil ik op zoek naar een verbindende boodschap die de meest extreme partijen dichter bij elkaar brengt in plaats van een beweging van verdere verwijdering en polarisatie te veroorzaken.

De vraag is alleen: bereikt die boodschap dan ook de juiste personen? Kortom, heeft het zin als medium een (tegen)geluid laten horen of is het alleen maar olie op het vuur voor de ene of de andere partij? Hoe media berichtgeving ook invullen, bij ontvangers kan altijd een gevoel van ‘bedillerigheid’ ontstaan. Geholpen door machtige algoritmes, die de individuele mediagebruiker op een presenteerblaadje nieuws en opiniestukken voorschotelen van gelijkgestemde media en personen. Als we alle cookies en aanverwante technologische sturing uit konden zetten, zou er dan een eerlijker beeld ontstaan?

Ik draai om de hete brij heen, omdat ik niet de illusie heb dat wat ik hier inhoudelijk over opschrijf de gecompliceerde discussie over boeren en stikstof kan beslechten. Wel heb ik er nog steeds vertrouwen in dat de grootste groep – mensen met een gemátigde mening – uiteindelijk een weg vindt uit deze crisis.

Nelleke den Besten – De Stad Nijkerk