Op papier was het al een affiche om van te smullen: Telstar/RJJ Keukens uit Hoevelaken ontving het bezoek van Tweemaal Zes uit Maartensdijk voor een rechtstreeks duel om het kampioenschap én promotie naar de hoofdklasse – de op één na hoogste klasse van het Nederlandse veldkorfbal. De bezoekers hadden de ervaring, de thuisploeg de kans om clubgeschiedenis te schrijven. De heenwedstrijd op 20 september had spektakel opgeleverd, met een doelpuntrijke 23-21 overwinning voor Telstar. Wie vooraf hoopte op een herhaling van dat schuttersfestijn, kwam in de eerste helft echter teleurgesteld uit. Maar laten we bij het begin beginnen.

In de week voorafgaand aan de wedstrijd werd er bij Telstar niets veranderd aan het vertrouwde recept. Waarom ook? Het had tot dusver alleen maar overwinningen opgeleverd. De focus lag, zoals coach Maarten de Jong het omschreef, op dynamisch spel afgewisseld met directer korfbal, en verdedigend werd het plan uit de heenwedstrijd verfijnd. Daarbij werd er vooral níét gepraat over het resultaat – een filosofie die onder De Jong al twee keer eerder tot een kampioenschap had geleid. De omstandigheden hielpen mee: geen regen, geen wind, een keurige 15 graden, en een terras dat voller stond dan de gemiddelde rij bij de oliebollenkraam in december. Kortom: alles was klaar voor een klassieker.

Na het uitnemen door een speler van het team van de week mocht Telstar aan de eerste aanval beginnen, maar het eerste doelpunt viel aan de andere kant. Telstar antwoordde snel, maar het tempo bleef laag – op het scorebord althans. De ruststand 5-5 gaf aan hoe dicht de ploegen bij elkaar lagen. Een opvallend lage score voor twee teams die bekendstaan om hun aanvallende kwaliteiten, maar zoals coach De Jong vooraf al had aangegeven: onrust was nergens voor nodig. Een gelijkspel, of zelfs verlies met één doelpunt, zou Telstar namelijk al genoeg zijn voor het kampioenschap. Toch kwam die marge nooit echt in zicht voor de thuisploeg. Het scoreverloop na rust: 5-6, 5-7, 6-7, 6-8 – het eerste echte gaatje. Telstar perste er alles uit wat erin zat en bleef hard werken, maar aanvallend liep het stroever dan gewenst. Waar de ploeg normaal scoort over meerdere schijven, stonden dit keer slechts vijf namen op het scoreformulier, ondanks het feit dat door wissels tien spelers op het veld hadden gestaan. Met 13 doelpunten uit 85 pogingen kwam het afrondingspercentage uit op iets boven de 15%, waar de doelstelling 20% of hoger was. Verdedigend stond het als een huis, maar aanvallend liet Telstar het liggen.

Tweemaal Zes bleef ondertussen koel en effectief. Toen de klok richting de slotfase tikte en de stand opliep naar 13-15, hing er aan Hoevelakense zijde nog een sprankje hoop in de lucht. Eén interceptie, één schot, één moment van euforie – het had voldoende kunnen zijn. Maar in plaats daarvan forceerden de bezoekers een strafworp, rondde die koelbloedig af en floot scheidsrechter Grotendorst – die overigens een puike wedstrijd leidde – direct voor het einde. Tweemaal Zes mocht feestend het veld af als terechte kampioen, terwijl Telstar zichtbaar teleurgesteld achterbleef. Toch overheerst de trots: het doel voorafgaand aan dit veldseizoen was simpelweg handhaving, en in plaats daarvan mocht men ruiken aan een kampioenschap en dromen van de hoofdklasse. Nu volgt een weekje rust en verwerking, waarna de blik vol vertrouwen richting de zaalcompetitie gaat. Hopelijk opnieuw met grote getalen publiek langs de lijn in sporthal De Slag – want als één ding duidelijk werd deze middag, is het dat Telstar niet alleen strijdt met karakter, maar ook speelt voor een vol en gepassioneerd publiek. Waarvoor heel erg dank! Foto’s: Dennis van Keulen