In de kantine van de destijds splinternieuwe sporthal De Baggelaar was sinds enkele weken een bijzondere drukte te horen. Waar menigeen in Nijkerkerveen zijn twijfels had of een bejaardensociëteit wel zou aanslaan, bleek het tegendeel waar: de soosmiddagen waren vanaf de eerste bijeenkomst een schot in de roos. Het initiatief kwam tot stand door een samenwerking van een aantal dames van de vrouwenvereniging Persis, de Bijbelkring en de Bond van Plattelands Vrouwen in Nijkerkerveen en de Stichting Welzijnswerk Ouderen Nijkerk. Projectleider J. Engelander van de Stichting Welzijn Ouderen Nijkerk keek zichtbaar tevreden rond. “Het valt me mee,” zei hij, terwijl hij langs de bezette tafeltjes liep. Zestig ouderen waren er al bijeen gekomen bij de derde ontmoeting, mede getrokken door een film over het eigen dorp. Maar ook zonder film wisten velen de weg te vinden naar de sporthal.

Gezelligheid aan de tafels

Aan de houten tafels klonken vertrouwde geluiden: dominostenen die vielen, kaarten die werden geschud, lepeltjes die in koffiekopjes tikten. “Best mens, best. Reuzachtig hoor, je bent een poosje gezellig bij elkaar,” zei een dame terwijl ze een zwart steentje legde. Een ander vulde aan: “Ik heb zes kinderen, maar die wonen verspreid. Je kunt niet altijd bij de kinderen zijn – die hadden hun eigen huishoudens. Dan is dit een geweldig middagje.”

Een paar tafels verder schoof een man zijn kaarten naar voren en lachte: “Het allergezelligste hier is dat je elkaar een beetje dwars kunt zitten.” De lach ging de tafel rond. De kaarten werden gedeeld door een kranige 84-jarige, die nog altijd trouw op de fiets kwam. “Anders wist ik de weg niet,” zei hij gevat, “de fiets weet ’m voor me.”

Behoefte aan ontmoeting

Het initiatief voor de soos was in recordtijd opgezet – binnen veertien dagen was alles geregeld. En de behoefte bleek groot: Nijkerkerveen telde volgens Engelander naar schatting 300 à 350 ouderen op de 2000 inwoners, zo’n 15 tot 20 procent van de bevolking. “Dan is veertig belangstellenden op een middag nog maar een begin, maar enthousiasme ontbreekt er allerminst.” Veel bezoekers benadrukten hoe belangrijk het was om elkaar te ontmoeten. “Als ik thuis ben, kan ik praten tegen de hond, maar die zegt niks terug,” vertelde een alleenstaande man. “Hier zie je weer mensen die je al jaren niet gezien had.” Een dame voegde er nuchter aan toe: “Mensen die zeggen dat ze geen tijd hebben, flauwe kul. Als ze willen, kunnen ze altijd. Later, als het niet meer kan, denk je: was ik maar vaker gegaan.”

Meer dan spelletjes alleen

De soos was niet enkel bedoeld voor spel en gesprek. Vrijwilligers zetten zich in om ook andere activiteiten op te bouwen. Mevrouw E. van Roekel, geboren en getogen in Nijkerkerveen, probeerde een handwerkclubje van de grond te krijgen. “Veel ouderen denken dat handwerken moeilijk is, maar dat hoeft niet. Een kussen, een kleed, eenvoudige dingen. En als ze eenmaal begonnen, vonden ze het verrassend leuk.” Voor velen bood dit afleiding van de televisie. “Met de tv aan verveel ik me nog wel eens,” zei een bezoekster. “Maar samen iets maken, dat geeft gezelligheid.”

Een nieuw hart voor het dorp

De soos in De Baggelaar was nog jong, maar groeide al uit tot een plek waar ouderen van Nijkerkerveen elkaar vonden. Er werd gelachen, herinneringen werden opgehaald, en nieuwe plannen kregen vorm. Of, zoals een oudere heer het formuleerde terwijl hij zijn kaarten neerlegde: “Het mooiste hier is dat je elkaar weer tegenkomt. Soms na jaren. En dat is eigenlijk het allerbeste van alles.”

Wil je meer uit de Nijkerkerkerveense geschiedenis lezen en zien? Klik dan hier.