Nijkerk, Hoevelaken en Nijkerkerveen lieten zich deze week weer van hun meest herkenbare kant zien: betrokken, warm, soms rauw, maar altijd samen. En juist die saamhorigheid legt ook een kwetsbaarheid bloot. Want waar samenleven zo sterk is, voel je het meteen als een essentiële voorziening wankelt. Dat is precies wat er nu speelt in Nijkerkerveen, waar de broodnodige nieuwe supermarkt steeds meer een vraagteken wordt.
Het begon deze week ingetogen in de Kruiskerk in Nijkerk, waar Wereldlichtjesdag werd herdacht. Namen van overleden kinderen werden hardop uitgesproken, verhalen gedeeld, stiltes gedeeld. Elk lichtje stond symbool voor een leven dat te kort duurde, maar nooit vergeten wordt. In die stilte zat de kracht: erkenning, verbondenheid en het besef dat je verdriet niet alleen hoeft te dragen. Diezelfde verbondenheid zie je overal terug in onze gemeente.
Zoals bij het afscheid van Dineke en Wouda bij de peuterochtend in de bibliotheek. Jarenlang zongen ze liedjes, lazen ze voor en bezorgden ze peuters blije gezichtjes. Bloemen, chocolade en een zelfgemaakt boekje markeerden het einde van een periode waarin vrijwilligerswerk geen groot podium nodig had, maar wel onmisbaar bleek. Ook dat is leefbaarheid: mensen die zich inzetten voor elkaar, gewoon omdat het ertoe doet.
Die leefbaarheid komt ook tot uiting in ontmoeting en muziek. In Het Paashuis in Paasbos genoten buurtbewoners van een gezamenlijk kerstdiner. In Hoevelaken klonk voor de 59e keer de Kerstsamenzang in de Dorpskerk, met afscheid van vertrouwde muzikale gezichten en tegelijk het kinderkoor als belofte voor de toekomst. En bij Albert Heijn Nijkerk liet een statiegeldactie zien hoe kleine gebaren samen groot kunnen worden: ruim zeshonderd euro voor het Nijkerks Stedelijk Fanfare Corps.
Maar terwijl al die initiatieven laten zien hoe sterk onze gemeenschap is, groeit in Nijkerkerveen juist de zorg. Want wat betekent saamhorigheid als een basisvoorziening als een supermarkt op losse schroeven staat? Ooit leek het concreet: een Albert Heijn in het oude pand van Van den Brandhof met Wichman als bedrijfsleider met zijn personeel als het vertrouwde gezicht. Inmiddels is het stil. Té stil. En in dat vacuüm ontstaan onzekerheid en onrust. Voor ouderen, gezinnen zonder auto, en iedereen die zijn dorp graag leefbaar wil houden, is een supermarkt geen luxe, maar noodzaak. Dat besef klinkt nu ook door in de politiek. VVD-raadslid Marja Willems stelde deze week scherpe, maar begrijpelijke vragen aan het college. Waar staan we? Worden er nog gesprekken gevoerd? Is er zicht op een locatie en een planning? En misschien wel het belangrijkste: hoe worden inwoners meegenomen? Want een dorp kan veel hebben, maar langdurige onduidelijkheid vreet aan vertrouwen.
Tegelijkertijd was het niet alleen maar warmte en licht deze week. Een heg brandde af door zwaar vuurwerk in Nijkerkerveen, een ernstig ongeval op de Barneveldseweg liet meerdere gewonden achter, waaronder kinderen. Het herinnert ons eraan hoe kwetsbaar veiligheid en leefbaarheid zijn — en hoe snel het vertrouwde kan wankelen. Er waren ook tekenen van veerkracht. Foodmaster De Paddestoel kan weer bijna volledig draaien, vrijwilligers van NSC Nijkerk lopen er weer piekfijn bij, een nieuwe voorzitter bij de Businessclub Sparta en honderden wandelaars die zich inzetten voor Alpe d’HuZes. En boven alles het verdriet om het overlijden van Paul Lieftink, een man die door sport mensen verbond. Zijn naam zal blijven klinken, net als de namen bij Wereldlichtjesdag.
Misschien is dát wel de rode draad van deze week. Alles draait om gezien worden, om ertoe doen. Een supermarkt in Nijkerkerveen is in dat opzicht meer dan een winkel. Het is een plek van ontmoeting, zelfstandigheid en vertrouwen in de toekomst van het dorp, waar ik ondanks dat ik er niet meer woon – zo van hou. Juist in een gemeente die zo sterk is in samenleven, mag zo’n basisvoorziening geen vraagteken blijven. Want samen verder gaan lukt alleen als ook de fundamenten stevig staan. Fijne Kerstdagen!! Tot volgende week.
Aalt.