Wie op zondag 5 oktober door de binnenstad van Nijkerk liep, kon maar beter stevige schoenen aantrekken. Niet vanwege gladde stoepen of herfstbladeren, maar omdat 427 dorstige zielen van kroeg naar kroeg trokken voor het Niekarks Bokkentochie. Een tocht die inmiddels net zo bij het najaar hoort als de eerste koude neus of de geur van stamppot. Er werd geproefd, geproost en gepraat — en dat alles met de gemoedelijkheid die Nijkerk zo typeert. Jong en oud, bok en hap, allemaal onder één dak… of beter gezegd: onder vele daken.
In Hoevelaken klonk diezelfde dag het gerinkel van glazen, maar met een andere aanleiding. Uitbater Hans Root deed wat Hans Root al 25 jaar doet in sportcafé De Slag in Hoevelaken: mensen samenbrengen met muziek, bier en een glimlach. Twee rock-’n-rollbands, gratis optredens en een zaal vol herinneringen — het was alsof de tijd even had stilgestaan. “Gezellig druk, goede muziek en mensen die samen plezier maken,” zei Hans. Nou, missie geslaagd, Hans.
Niet alles was reden tot feest, helaas. Twee autobranden aan de Van Oldenbarneveltstraat herinnerden ons eraan dat de sirenes in Nijkerk soms meer doen dan het inluiden van de kermis. Maandag, woensdag — het leek bijna een nare routine. Hopelijk is het geen trend, maar een trieste toevalligheid. Gelukkig gloort er warmte aan het eind van het jaar, want in december komt Glazen Thuis weer tot leven. Een week lang muziek, verhalen en lokale actie, dit keer met het thema sport en bewegen. Misschien een slimme zet na al dat bokbier en bitterballen, wie zal het zeggen. Nijkerk en Barneveld in beweging — letterlijk én figuurlijk.
Ondertussen schuiven de kinderen van De Horizon aan bij de burgemeester voor een ontbijt. Broodjes, jus d’orange en wellicht een gesprek over hoe het is om burgemeester te zijn (“Heeft u ook huiswerk, mevrouw De Jonge?”). De school krijgt bovendien een uitbreiding, want het aantal leerlingen groeit sneller dan de speelplaats aankan. En over groei gesproken: Cees en Truus van den Bosch vierden hun diamanten huwelijk. Zestig jaar samen, een mijlpaal waar je u tegen zegt. Iedereen in Nijkerk kent ze nog van de kruidenierswinkel — een tijd waarin de winkelbel nog rinkelde in plaats van de kassascanner. Burgemeester De Jonge kwam langs met felicitaties en een bloemetje.
Bij de lokale politiek geen bloemen maar felicitaties van een ander soort: Richard van Hussel mag zich de nieuwe lijsttrekker van de VVD noemen. Continuïteit, stabiliteit en — jawel — woningbouw. Dat laatste blijft een heet onderwerp, zeker nu de gemeente de voormalige Haverlag-locatie aan de Jacob de Boerweg wil omtoveren tot woongebied. Prima idee, al zegt de columnist in mij: daar had een mooie nieuwe supermarkt niet misstaan. Ook in de horeca verandert er wat: Grand Café De Haen krijgt per 1 november een nieuwe eigenaar. Michel van Druten uit Achterveld neemt het stokje over van Ans en Cor Horst. Vijftien jaar hebben ze daar het dorpshart gevuld met koffie, borrels en praatjes. Hopelijk blijft die sfeer behouden — al zal het nieuwe dorpshuis dat er ooit moet komen waarschijnlijk nog wat extra vergaderingen kosten.
Tot slot, een zucht van verlichting aan de Berencamperweg: na zes weken omrijden, fileleed en scheldwoorden in de auto, is de weg eindelijk weer open. Althans… voorlopig. Want het onderhoud aan de brug is uitgesteld, wat in ambtelijke taal betekent: “We zien elkaar snel weer.” En dan… een zaterdag zonder fotograferen. Geen lens, geen sluiterklik — maar stilte wegens afscheid in de familie. Het afscheid van ome Klaas. Een dag waarop het nieuws gewoon doorging, maar voor mij even stilviel. Gelukkig stonden collega-fotografen Kees, Harry en Marjet paraat om het stokje over te nemen. Veel dank daarvoor. En ome Klaas… Ik ga je zo verschrikkelijk missen.
Zo draaide de wereld verder. Met feest, verbouwing, verkiezing en verkeer. Nijkerk bruist, rookt soms een beetje, maar blijft bovenal… menselijk.
Aalt.