De gemeente Nijkerk leeft. Soms zachtjes, soms luid. De afgelopen week liet dat opnieuw zien. Neem afdeling Jasmijn van zorgcentrum Amaris Arkemheen. Bewoners die normaal hun wereld vooral kennen van de gangen en de huiskamer, mochten dankzij Glazen Thuis even op vakantie. Een kleine stap voor de buitenwereld, maar een grote sprong voor wie niet vanzelfsprekend reist. Je gunt ze die glimlach, die herinnering, dat verhaal om later nog eens te vertellen.

Maar waar het leven licht is, komt ook het donkere voorbij. Bij Boni Distributie werd een Poolse werknemer niet goed, stapte in zijn auto – en kwam niet meer thuis. Een plotseling einde, midden in de werkdag. Collega’s moeten weer gewoon de lopende band op, maar hun werkvloer is nooit meer helemaal hetzelfde. Je voelt: het had iedereen kunnen overkomen. En ineens besef je hoe dun de scheidslijn is tussen dagelijkse routine en definitief afscheid.

Gelukkig is er ook geschiedenis die ons tilt boven het nu. Tijdens Open Monumentendag ging voor het eerst het huisje van Arisje van Dusschoten open in Nijkerkerveen. Een piepklein onderkomen in het Rooie Dorp, ooit gebouwd door toedoen van dominee Koolhaas, met meer idealen dan middelen. Water moest nog bij de pomp worden gehaald, de keuken diende ook als stal, en de wc was – tja – een poepdoos. Toch groeide er een gemeenschap waar je buren kende bij naam én bijnaam: Aart Radio, Arie Hoed, Mart de Neus. Rijk van Dusschoten wil het huisje bewaren, zodat ook toekomstige generaties zien waar we vandaan komen. Soms zit echte rijkdom in armoedige stenen.

En dan: wijn. Want zelfs in de regen smaakt een glas beter in goed gezelschap. De eerste editie van Wij in de Wijngaardbij Aan de Breede Beek bracht mensen samen tussen druiven, muziek en verhalen. Proeverijen, workshops, zelfs een wijncasino. Het regende pijpenstelen, maar bezoekers lachten – met een glas in de hand en een kaasje erbij. “Een droom die uitkomt,” zei mede-organisator Mathilde Dusol. En gelijk heeft ze. Tradities moeten ergens beginnen.

Tegelijkertijd wordt er vooruitgekeken. In Nijkerkerveen ligt de voormalige SPAR-locatie te wachten op een nieuw hoofdstuk: elf woningen, detailhandel of horeca, starters en senioren die een plek moeten vinden. Plannen en bestemmingsplannen, schetsen en hoogtes, er wordt volop getekend. Maar ondertussen blijven de vragen rondzoemen, vooral bij oudere inwoners die me er de laatste tijd vaak op aanspreken: wanneer komt nu eindelijk die Albert Heijn in het pand van Van den Brandhof aan de Van Dijkhuizenstraat? Het dorp is bezorgd over de voorzieningen – en terecht. Want een supermarkt is geen luxe, maar een levensader, zeker voor wie minder mobiel is.

Zo schuift Nijkerk elke dag tussen verleden en toekomst. Met herinneringen die gekoesterd worden, plannen die vorm krijgen, feesten die ondanks de regen doorgaan, en momenten die ons stil laten staan bij hoe kwetsbaar we zijn. En misschien is dat wel de kern van onze gemeente: we leven, we bouwen, we herinneren – samen.

Aalt.