Het was een week vol contrasten in Nijkerk. Aan de ene kant stonden negen burgemeesters bewonderend bij Vreugdenhil Dairy Foods. Een trotse eigenaar, een burgemeester die gastvrij ontving, en het gevoel: kijk eens, dit bedrijf staat toch maar mooi hier, in Nijkerk.

Aan de andere kant was er donderdagavond een volle Renkemazaal. Ondernemers uit het centrum zaten schouder aan schouder, zichtbaar bezorgd. Het ging over parkeren – of beter gezegd: over de vraag of een stad nog leefbaar blijft als je de drempel steeds hoger legt. De gemeente wil een tekort van twee ton oplossen, en dus lijkt de weg naar nóg hogere parkeertarieven bijna vanzelfsprekend. Maar terwijl beleidsmakers over spreadsheets buigen, zien winkeliers hun klanten verdwijnen. Rob Veltink zei het scherp: “We zijn het gezamenlijke doel kwijt.” Waarom in ons mooie Nijkerk betaald parkeren en in omliggende plaatsen niet? Misschien toch terug naar de tekentafel. De overheid en de ondernemers dichter bij elkaar voor een bruisend Nijkerk. Hoe mooi zou dat zijn.

Tegelijkertijd zijn er momenten die vragen om stilstand. Op 17 september stonden we, 25 jaar later, stil bij Dennis uit Nijkerkerveen. Een jongen van 18, met een glimlach die velen nog steeds voor zich zien. Zijn leven werd abrupt afgebroken, en het dorp bleef verweesd achter. Een bloemenzee groeide destijds uit tot een stil monument op die plek langs de Amersfoortseweg. Nu, vijfentwintig jaar later, deelde zijn zusje Jessica opnieuw woorden van liefde en gemis. De reacties – van vrienden van toen, van dorpsgenoten, zelfs van de uitvaartverzorger die er destijds bij was – laten zien dat Dennis nooit vergeten is.

En juist dat samenspel van zakelijkheid en menselijkheid zie je overal terug. Bij de World Clean-up Day, waar kinderen fanatiek happy stones zochten terwijl volwassenen vuil opruimden. Bij de huldiging van Gradus en Michel Bralts, die al bijna dertig jaar trouw hun pijlen gooien in de dartbond. Bij een McDonald’s die tijdelijk dicht is, en een wegenstelsel dat even lam ligt – soms valt iets stil, en blijkt dat helemaal niet verkeerd.

Nijkerk leeft in al die lagen tegelijk. In bedrijvigheid, in zorgen om beleid, in spel en sport. Maar bovenal in herinneringen die blijven. Misschien is dat ook de les van deze week: je kunt discussiëren over parkeerplaatsen en tarieven tot de laatste cent, maar wat een gemeenschap werkelijk sterk maakt, zijn de verhalen die we samen koesteren.

Aalt.