In mijn allereerste column schreef ik de zin: ,,Wat als de buurt Luxool achter me aankomt omdat ik zeg dat ik ze vind piepen over de verkeersdrukte in hun straat?” Dat was in de tijd van wegwerkzaamheden, waardoor al het verkeer dat normaal prima doorstroomt, zich ineens door één en dezelfde straat moest wringen. Richting de sportvelden, richting school, plus extra drukte doordat er inmiddels een opvangdorp voor Oekraïners staat op de plek waar vroeger Bad Bloemendaal was. Ik vond sommige opmerkingen vanuit de buurt, over dat het zo écht niet langer kon, dat er een coördinator moest komen, dat soort dingen, eerlijk gezegd een tikje overdreven destijds.
En toen las ik vorige week in de krant een bijdrage over de drukte op de fietsstraat, de Oude Barneveldseweg. Een ingezonden stuk en ik vond het een goed punt. Want met al het autoverkeer dat erdoorheen dendert, kun je het amper nog een fietsstraat noemen. In de tekst gaan we van drukke fietsstraat naar het aangelegde straatwerk naar de herinrichting van de Luxoolseweg. Wat zegt de inrichting van de nog niet zo oude fietsstraat voor de plannen voor de Luxoolseweg binnenkort? Ook een terecht punt, maar spoiler: de ingezonden tekst komt van wijkvereniging Luxool. Dat zet het toch een klein beetje in een ander perspectief.
Ik begrijp het gewoon niet helemaal. De weg heeft open gelegen, en ja, dat veroorzaakt oponthoud. Natuurlijk zijn er piekmomenten door ouders die hun kinderen brengen en halen bij de sportclubs. En ja, er rijdt extra verkeer door de wijk, want meer woningen. Op veel plekken in de gemeente ligt de weg open en is er oponthoud, op veel wegen zijn er piekmomenten en kan het beter, op veel plekken worden nieuwe woningen gebouwd en wordt het drukker. Op al die andere plekken wordt het meestal gewoon geaccepteerd als onderdeel van wonen in een groeiende gemeente.
Wat het misschien ook is: Luxool is prachtig wonen, toch? Heerlijk tegen het buitengebied aan. Ik ga er weleens hardlopen, achter de sportvelden langs over het Van Hartenpaadje. Als je verder het buitengebied in gaat, loop je langs de weilanden met paarden een bosgebied in. Wat heerlijk als dat je achtertuin is! Dat het drukker wordt en dat er zorgen zijn over de herinrichting: volledig logisch. Maar het onbegrip zit ’m voor mij in het contrast. Het passief-agressief maken van statements, terwijl je woont op een plek waar ik mijn hele leven waarschijnlijk geen huis kan betalen. Het schuurt dan net een beetje.
Overigens hoeft mijn stuk ook niet te eindigen in cynisme. Ik snap de zorgen echt, niemand vindt het leuk als zijn straat op de schop gaat. Maar misschien helpt het ook om niet meteen in de hoogste versnelling van verontwaardiging te schieten. Wie weet valt het straks enigszins mee en kunnen we ons vooral richten op wat de herinrichting wél toevoegt aan de wijk.
Angeline Benschop – De Stad Nijkerk.
Foto: Mathilde Dusol.